Περί των ρούχων του βασιλιά

Η Bretecher είναι μια εξαιρετική Γαλλίδα σκιτσογράφος που έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία με σκίτσα. Σε ένα από αυτά τα βιβλία έχει μια σειρά από σκίτσα όπου δείχνει δημοσιογράφους που υποτίθεται ότι κάνουν ένα ρεπορτάζ για τους νέους και τα ναρκωτικά. Ρωτούν λοιπόν έναν έναν διάφορους νέους ναρκομανείς γιατί παίρνουν ναρκωτικά. Ο πρώτος λέει «Να,... ξέρετε, η ανεργία,,,, δεν υπάρχει μέλλον για μας τους νέους....» Οι κάμερες αμέσως ζουμάρουν στον νεαρό, οι δημοσιογράφοι με απαστράπτοντα πρόσωπα από ικανοποίηση ότι «εδώ έχουμε κάτι» κάνουν διευκρινιστικές ερωτήσεις και προτρέπουν τον νεαρό να πει κι’ άλλα. Ο δεύτερος νεαρός το ίδιο: «Η άδικη κοινωνία....» κλπ. Ο τρίτος το ίδιο. Ώσπου φτάνουν στο τέλος σε μια κοπέλα ζωγραφισμένη λίγο αμπλα-ούμπλα, λίγο μπουνταλού, λίγο χαζούλα, και της κάνουν την ίδια ερώτηση. Η κοπέλα τους κοιτάζει βλακωδώς και λέει: «Τα παίρνω γιατί είναι ωραίαια.»
Ε κάπως έτσι πολλοί στον κόσμο αυτόν κρύβουν πίσω από αόρατα υπέροχα ρούχα την γύμνια της αλήθειας. Τα ρούχα αυτά είναι σε στυλ «Το κάνουμε για το καλό του τόπου, για την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη!» Και μόνο τον πραγματικό λόγο που το κάνουν δεν μας τον λένε! Έτσι, οι τζαμπατζήδες, που δεν θέλουν να πληρώσουν για τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας, έκαναν το «δεν πληρώνω» πατριωτική ιαχή, και μας προτρέπουν και τους υπόλοιπους πολίτες να κλέβουμε την αξία του εισιτηρίου που οι ίδιοι δεν θέλουν να πληρώσουν, μια και ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις ένα φύλλο είναι να το βάλεις μέσα σε ένα δάσος! Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση για την χρήση της λέξης «κλέβουμε». Στην Αγγλική γλώσσα, όπως άλλωστε και στην Ελληνική, υπάρχουν πολλές λέξεις που σημαίνουν το να παίρνεις κάτι που δεν σου ανήκει. Μια από αυτές είναι και η λέξη shop-lifting, για την περίπτωση που κλέβει κανείς κάτι από ένα κατάστημα. «Δε βαριέσαι, αυτοί τόσα βγάζουν... Οι έμποροι μας κατακλέβουν... Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν είχαν τυχαία τον θεό του εμπορίου ίδιον με τον θεό της κλεψιάς...» και άλλες παρόμοιες δικαιολογίες για να έχουμε την συνείδηση μας ήσυχη. Σε κάποια φάση λοιπόν που το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο στην Αγγλία, και οι έμποροι κατάλαβαν ότι έχαναν κάθε χρόνο εκατομμύρια από κλοπές πελατών, έκαναν την εκστρατεία «Shop-lifting is theft!» για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο. Έτσι λοιπόν και εγώ εδώ, χρησιμοποιώ την σωστή λέξη για την μη πληρωμή στα διόδια, στο μετρό και τα λεωφορεία: κλοπή!
Τέλος παρένθεσης, και πίσω στα ρούχα του βασιλιά!
Σκεφτείτε τους διαφόρους απεργούς. Για θυμηθείτε λίγο: Οι γιατροί συνήθως απεργούν για το καλό των ασθενών, οι φαρμακοποιοί για το καλό της κοινωνίας, οι ναυτικοί για το καλό της ναυτιλίας, οι δικηγόροι για την καλύτερη απονομή της δικαιοσύνης, και πάει λέγοντας. Και δεν βρίσκεται ένας αμπλα-ούμπλας μπουνταλάς ανάμεσα τους να παραδεχτεί «Το κάνω για την τσέπη μου βρε αδερφέ!» Το αντίθετο μάλιστα! Όταν η Τρόικα είπε ότι οι απεργίες γίνονται για συντεχνιακά συμφέροντα, μας έπιασε όλους μαζική πατριωτική υστερία που κάποιοι ξένοι τόλμησαν να πουν κάτι τέτοιο! Ξεχνάμε τι γινόταν όλα τα χρόνια οπόταν εφευρίσκονταν διάφορα επιδόματα με γελοία ονόματα, όπως «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» ή «επίδομα θυγατέρων» ή «επίδομα γαλοπούλας» με τα οποία δίνονταν κάποια λεφτά για να βουλώσουν τα στόματα αυτών που αγωνίζονταν για «το καλό του τόπου», που μόλις τα έπαιρναν, η απεργία έληγε, το πολιτικό κόστος μηδενίζονταν και η κυβέρνηση συνέχιζε απτόητη να οδηγεί αυτόν τον τόπο προς την καταστροφή!
Κατά τα άλλα, υπέρμαχοι της δημοκρατίας, του ελεύθερου λόγου και του πανεπιστημιακού ασύλου, από κόμμα που αντιπροσωπεύει μόλις το 2.5% των Ελλήνων, ματαίωσαν στο Παρίσι την προβολή της ταινίας Ζ και την τιμητική του Κώστα Γαβρά, δήθεν αγανακτισμένοι για την έλλειψη δικαιοσύνης, ξεχνώντας την ρήση του Βολτέρου «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες!». Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να το κάνουν; Μήπως λέγοντας την αλήθεια; Ότι δηλαδή ο μόνος τρόπος μια μειοψηφία του 2.5% να επιβάλει αυτό που θέλει στο 97.5% είναι να αρχίσει τις πολεμικές ιαχές περί δικαιοσύνης και δημοκρατίας, καταλύοντας ακριβώς την έννοια της δημοκρατίας με την πράξη της; Ζήτω λοιπόν τα ρούχα του Βασιλιά! Είναι εξαιρετικά χρυσοποίκιλτα, ορατά στους εθελοτυφλούντες και αόρατα στους χαζούς σαν και μένα, και προπαντός, φοριούνται πολύ φέτος!

Μαρία Πέτρο