Ελληνικές Ταινίες

Είδα πρόσφατα μερικές παλιές Ελληνικές ταινίες. Ξεχώρισα τρεις:

1) "Ο Φανούρης και το Σόι του" (1957) με τον Φωτόπουλο. Είναι εξαιρετική ταινία που περιγράφει τέλεια την μιζέρια της Ελληνικής κοινωνίας της εποχής εκείνης. Εγώ πάντως νοστάλγησα να καθίσω σ' εκείνο το χαγιάτι και να φάω τηγανιτά κεφτεδάκια με πατάτες και να βουτήξω το ψωμί στα τηγανέλαια, χωρίς να έχω πάνω από το κεφάλι μου το "weight watchers" και όλους εκείνους τους "αποστόλους" της υγιεινής διατροφής. Θυμάμαι ότι τότε η γιαγιά μου μου τηγάνιζε, για πρωινό, δύο φέτες τυρί τυλιγμένες στο αλεύρι που τσιτσίριζαν στο λάδι του τηγανιού, όπου βουτούσα το ψωμί μου. Σήμερα θα έπρεπε να τρώω δημητριακά με μειωμένη ζάχαρη και γάλα με χαμηλά λιπαρά.

2) "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" (1966). Η ταινία αναφέρεται στο θέμα των Θεσσαλών αγροτών , και τον ξεσηκωμό τους όταν η Θεσσαλία έγινε Ελληνική. Αργότερα, άκουσα σε ένα ντοκιμαντέρ ότι κάτω από τον τουρκικό νόμο (φαντάζομαι τις μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ) οι δουλοπάροικοι είχαν απελευθερωθεί. Ο Ελληνικός νόμος όμως δεν είχε εκσυγχρονιστεί ακόμα και με την αλλαγή οι αγρότες ξαναέγιναν δουλοπάροικοι. Ας μας πληροφορήσει καλύτερα κάποιος ιστορικός αν τα πράγματα είναι έτσι.

3) "Ο Φόβος" (1966). Μια εξαιρετική ταινία θρίλερ.

Μαρία Πέτρου

Το ρήμα "κλείνω"

Σίγουρα οι Ελληνικές σχολές δημοσιογραφίας διδάσκουν ένα πράγμα: πώς να διατηρείται η ακροαματικότητα. Έτσι τον τελευταίο καιρό έχουμε ακούσει στις ειδήσεις το ρήμα "κλείνω" σε όλες του τις μορφές: αύριο κλείνουν τα μέτρα, έκλεισαν τα μέτρα, θα κλείσουν τα μέτρα, ξανάνοιξαν τα μέτρα (και αυτό είναι μορφή του ρήματος κλείνω) κ.λ.π. Χώρια που ο κόσμος σκαλωμένος στις οθόνες της τηλεόρασης ακούει για την σύνταξη του ή τον μισθό του να ανεβοκατεβαίνει σαν γιογιό. Και παίρνοντας κάθε φόρα στα σοβαρά αυτά που ακούν, όλο και κάποιοι παθαίνουν καρδιακή προσβολή όταν το γιογιό είναι κάτω!

Εν τω μεταξύ μάλλον χάνουμε τα πραγματικά νέα. Διερωτήθηκε κανείς πού και γιατί γίνονται τόσοι πόλεμοι στην γειτονιά μας; Πώς εμπλέκεται η Ελλάδα; Η Κύπρος; Τι συνέπειες έχει και θα έχει αυτό για μας; Αντί γι' αυτές τις μεγάλες ερωτήσεις, φαγωνόμαστε με τις κόκκινες γραμμές του κυρίου Κουβέλη για να εξασφαλίσει λίγους ψήφους παραπάνω στις επόμενες εκλογές (αν θα προλάβουν να γίνουν) προκαλώντας ξανά άνοιγμα και ξανακλείσιμο των μέτρων κάθε λίγο και λιγάκι.

Μαρία Πέτρου

Ειδήσεις και Σχόλια

Φαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σχολές δημοσιογραφίας. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί οι Έλληνες δημοσιογράφοι δεν ξέρουν την διαφορά ανάμεσα στην είδηση, το σχόλιο και το κουτσομπολιό. Κανένα κανάλι που σέβεται τον εαυτό του δεν μεταδίδει μια αδιασταύρωτη είδηση σαν είδηση, προπαντός αν ένα τέτοιο "κουτσομπολιό" μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες. Και αν το κάνει, κανένας ακροατής που σέβεται τον εαυτό του δεν θα εξακολουθεί να παρακολουθεί αυτό το κανάλι. Όσο για την ανάμιξη ειδήσεων και σχολίων, την βλέπουμε κάθε μέρα σε όλα τα κανάλια. Μερικά κανάλια μάλιστα το διαφημίζουν κιόλας: "Ενημέρωση με άποψη". Εγώ όμως που θέλω μόνο ενημέρωση, που θα την βρω;

Μαρία Πέτρου

Επιστροφή

Αγαπητοί φίλοι,

Ο ξένος βάτραχος εδώ και αρκετό καιρό έχει πάψει να κροάζει. Αυτοί που τον ξέρουν προσωπικά, ξέρουν τον λόγο. Υπάρχει όμως και άλλος ένας λόγος. Ο ξένος βάτραχος δεν έχει τίποτα άλλο να πει. Ίσως, εκτός, από το να δώσει μια απάντηση σε μια ερώτηση που δεχόταν από τότε που γύρισε στην Ελλάδα.

Με ρωτούσαν γιατί άφησα την καριέρα μου στο εξωτερικό και γύρισα. Η απάντηση είναι απλή. Αυτό που μας λείπει στο εξωτερικό εμάς τους Έλληνες είναι το 'ανήκειν'. Το μαζί. Εδώ όλη οι Έλληνες, ξέρουμε πως την πρωτοχρονιά θα κάνουμε φασαρία και θα κόψουμε την βασιλόπιτα. Ότι την παραμονή του Πάσχα θα ανάψουμε το κεράκι μας από την ίδια φλόγα, και δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το να ξέρεις ότι η πυγή αυτής της φλόγας είναι ίδια για όλους, και ότι την Κυριακή το Πάσχα θα προσπαθήσουμε επιτυχώς ή ανεπιτυχώς να ψήσουμε αρνί. Είναι αυτά και άλλα έθιμα που μας κάνουν Έλληνες, και μας φέρνουν μαζί. Και είναι αυτά και άλλα παρόμοια που μπορούν να μας κρατήσουν μαζί και στο μέλλον. Μια κοινωνία έχει συνοχή μόνο όταν υπάρχουνε πράγματα που την συνδέουν έστω και αν αυτά φαίνονται μικρά και ασήμαντα.

Μαρία Πέτρου