Περί εξωγήινων

Όταν πρωτογύρισα στην Ελλάδα, πολλοί προσφέρθηκαν να με ενημερώσουν για πολλούς. Έτσι κάποτε κάποιος μου έδειξε έναν πανεπιστημιακό και μου είπε με σημασία: «Τον βλέπεις αυτόν; Είναι ένας…» και έκανε μια παύση που υποτίθεται ότι έλεγε πολλά. Μετά συνέχισε: «Έχει στήσει εταιρείες στο όνομα της γυναίκας του!» Εδώ η παύση ήταν για να δείξω εγώ έκπληξη και βδελυγμία. Δεν κατάλαβα όμως πού ήταν το αξιοβδελύγματο σημείο και περίμενα εξηγήσεις. Μια που δεν έρχονταν όμως, αναγκάστηκα να ρωτήσω αφελώς: «Γιατί τις έστησε στο όνομα της γυναίκας του και όχι στο δικό του;» Ο συνομιλητής μου με κοίταξε σαν ούφο! Ενθυμούμενος όμως ότι μόλις είχα έρθει από την Αγγλία, έγινε συγκαταβατικός και μου απάντησε: «Μα γιατί ως πανεπιστημιακός δεν μπορεί να στήσει εταιρεία!» Τώρα εγώ, που είχα παρακολουθήσει ένα σωρό σεμινάρια επιχειρηματικότητας ακριβώς για να με προτρέψει το Αγγλικό πανεπιστήμιο που δούλευα να στήσω εταιρεία, πάλι δεν κατάλαβα: «Και γιατί όχι;» «Μα γιατί, την έρευνα του την έκανε με δημόσιο χρήμα και δεν μπορεί να στήσει εταιρεία να εκμεταλλευτεί τα αποτελέσματα της ιδιωτικά!» Εδώ ήταν που η εικόνα με χτύπησε κατακούτελα: η Μάννα Ελλάδα, αναμαλλιασμένη, με τις φουστάνες της να κυματίζουν στον αέρα και δυό φύλλα δάφνης να κρέμονται από τα αυτιά, να τρέχει να στήσει εταιρεία, να κάνει ουρές στις τράπεζες, να μισθώνει, να απολύει, να υπογράφει γραμμάτια και συναλλαγματικές, να πληρώνει, να σχεδιάζει και να διαφημίζει την έρευνα του Πανεπιστημιακού, γιατί βέβαια αν δεν το κάνει, θα μείνει η έρευνα στο συρτάρι σαν επίτευγμα, η δημοσίευση στις σελίδες κάποιου περιοδικού, μέχρι να την προσέξει κανένας Γιαπωνέζος ή Αμερικάνος και να κάνει επιχείρηση βάσει των πορισμάτων της και να γίνει πλούσιος! Αλλά εμάς εδώ στην Ελλάδα μας έμαθαν να αγωνιζόμαστε μόνον για την δόξα! Χρήμα, φιου…(ήχος βδελυγμίας)-ποιός θέλει το χρήμα! Αστειεύεσαι; Εδώ οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αγωνίζονταν για ένα πράσο! Να φανταστείτε ότι ως και το Διεθνές Μπακαλορεά μου έβγαλαν άχρηστο σαν πτυχίο, παρ’ όλη την εκτίμηση που χαίρει διεθνώς. Και όταν ρώτησα γιατί, η απάντηση ήταν άμεση: «Μα αυτό το έχει στήσει κάποια ιδιωτική εταιρεία! Κάποιος επιχειρηματίας βγάζει κέρδος από αυτό!» Εγώ, το ούφο, βέβαια πάλι δεν κατάλαβα: «Μα κάποια από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο είναι ιδιωτικά, ΜΙΤ, Χαρβαρντ, Στανφορντ, τα έχετε ακουστά;» «Μην βλέπεις εκεί! Εδώ είναι Ελλάδα!» Δηλαδή; Δεν είναι στο χέρι μας να είναι εδώ Ελλάδα και να πάψουμε να βλέπουμε το κέρδος σαν αμαρτία; Δεν γίνεται να είναι εδώ Ελλάδα και να πάψουμε να βλέπουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία σαν διαφθορά; Δεν είναι καιρός να πάψουμε να κρεμόμαστε από τις φουστάνες της Μάννας μας και να απαιτούμε το κράτος να είναι και χρηματοδότης και αρωγός και παροχός και επόπτης και επιχειρηματίας, και μάλιστα κακός επιχειρηματίας, γιατί δεν θέλουμε να απολύει τους τεμπέληδες υπαλλήλους ούτε θέλουμε να κλείνει τις ζημιογόνες επιχειρήσεις, ενώ απαιτούμε οι αυτοκινητόδρομοι να γίνονται από ιδιωτικές επιχειρήσεις, που όμως θα το κάνουν για ψυχικό, μια και δεν θέλουμε μετά να τους επιτρέψουμε να βάλουν διόδια για να πάρουν πίσω τα λεφτά που ξόδεψαν! Βέβαια, εδώ υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: είναι οι άλλοι που πρέπει να δουλεύουν για ψυχικό και δόξα. Εμείς, αν μας κόψουν κάτι από τον μισθό μας γινόμαστε έξαλλοι και ψάχνουμε να βρούμε καμιά τρύπα στον νόμο να αποφύγουμε την ζημιά, ή να κάνουμε τόση φασαρία που να τρομάξουν θεοί και δαίμονες! Όπως μια γνωστή μου υπάλληλος της ΔΕΗ, με μισθό σχεδόν 6000 ευρώ, και που τώρα την πιάνει ο νόμος περί μεγίστου μισθού 4000 χιλιάδων, που μου είπε: «Α, μην βλέπεις εσάς! Εγώ δεν ανησυχώ, γιατί εμείς θα κάνουμε κινητοποιήσεις και ο νόμος αυτός δεν πρόκειται να μας πιάσει!» Ίσως καιρός είναι να βρεθεί κάποιος Έλληνας πολιτικός που θα μας πει αυτό που είπε ο Κένεντυ στον λαό του: «Μην ρωτάς τί μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα! Ρώτησε τί μπορείς να κάνεις εσύ για την χώρα σου!» Αυτό πέρα από κάθε άλλη φορά αφορά εμάς, τους Έλληνες!

Μαρία Πέτρου