Περί ψειροφαρμάκου

Κάποτε έφτασε σε ένα χωριό ένας πραματευτής που διαλαλούσε ότι πουλούσε φάρμακο για τις ψείρες. (Τον καιρό εκείνο οι ψείρες μάστιζαν την Ελλάδα, μια που αποτελούσαν το μεγαλύτερο πληθυσμιακά είδος κατοίκων της χώρας.) Οι χωρικοί αμέσως όρμησαν και αγόραζαν, αγόραζαν μέχρι που τέλειωσε η πραμάτεια. Καθώς ο πραματευτής έφευγε από το χωριό, κάποιος ξαφνικά σκέφτηκε ότι ο πραματευτής δεν τους είχε πει πώς να χρησιμοποιήσουν το φάρμακό. Του φώναξε λοιπόν: «Έ Πατριώτη, πώς το χρησιμοποιούν αυτό το φάρμακο;» Και ο πραματευτής απάντησε: «Να, πιάνεις την ψείρα, της ανοίγεις το στόμα, και το ρίχνεις μέσα!» Εδώ γελάνε! Τουλάχιστο, εδώ, ο πατέρας μου που έλεγε αυτήν την ιστορία έβαζε τα γέλια και περίμενε και το ακροατήριο του να κάνει το ίδιο. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που πρωτοάκουσα αυτήν την ιστορία και μόνον πρόσφατα κατάλαβα ότι η ιστορία είχε και συνέχεια. Τώρα πώς το κατάλαβα, θα σας το πω σε λίγο. Αρκεί για την ώρα να πω ότι την συνέχεια μου την ψιθύρισε το Άγιο Πνεύμα προχθές που άκουγα τις ειδήσεις. Ο άνθρωπος λοιπόν που είχε ακούσει τις οδηγίες χρήσης, έπιασε μια ψείρα για να της δώσει το φάρμακο. Μόνο που ήταν νομοταγής πολίτης, και ήξερε ότι δεν είχε το δικαίωμα να αναγκάσει την ψείρα να ανοίξει το στόμα της, σύμφωνα με το νόμο περί δικαιωμάτων των παρασίτων 666/0000, παράγραφος 42 περί ψειρικών δικαιωμάτων, υποπαράγραφος 147 περί διατροφικού εξαναγκασμού, ΦΕΚ 30/2/1000. Έτσι, παρακάλεσε την ψείρα να ανοίξει το στόμα της, αλλά η ψείρα δεν το άνοιγε! Κορόιδο ήταν; «Βρε σε παρακαλώ, βρε αμάν, βρε ζαμάν», τίποτα. Στο τέλος ο άνθρωπός μας άφησε την ψείρα να φύγει-«την απώθησε», όπως είπε αργότερα ο ίδιος ευχαριστημένος από τον εαυτό του! Εδώ σίγουρα δεν γελάνε.
«Ο κουκουλοφόρος που εισέβαλε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Πατρών, την ώρα που μιλούσε ο Νομπελίστας Τζέιμς Γουότσον και προσπάθησε να τον επιτεθεί με λοστό, εξουδετερώθηκε από τους εκατοντάδες παρευρισκομένους, και απωθήθηκε» είπαν οι ειδήσεις! Προφανώς, οι εκατοντάδες παρευρισκόμενοι, σεβόμενοι τα παρασιτικά του δικαιώματα, δεν του έβγαλαν την κουκούλα ούτε τον κράτησαν να τον παραδώσουν στην αστυνομία, μια και το Πανεπιστήμιο Πατρών έχει το Πανεπιστημιακό άσυλο για να προστατεύει τους κουκουλοφόρους, αλλά όχι τους Νομπελίστες επισκέπτες ομιλητές. Κατόπιν αυτού, το Πανεπιστήμιο διαμαρτυρήθηκε έντονα στα μέσα ενημέρωσης για την κατάχρηση του Πανεπιστημιακού ασύλου και έκανε μήνυση κατ’ αγνώστων για τον τραυματισμό αυτών που χτυπήθηκαν κατά την προσπάθεια εξουδετέρωσης του κουκουλοφόρου.
Όσο για την ιστορία με το ψειροφάρμακο, έχει και συνέχεια: Ο άνθρωπος, αφού άφησε την ψείρα να φύγει σεβόμενος τα ψειρικά της δικαιώματα, κρέμασε μια ταμπέλα γύρω από τον λαιμό του που έλεγε: «Ευγενική παράκληση. Οι κυρίες ψείρες παρακαλούνται να μην έρχονται να ζήσουν στο ταλαιπωρημένο μου κορμί. Ευχαριστώ για την κατανόηση». Κατόπιν αυτού έκανε μήνυση κατά παντός υπευθύνου, κατά των αγνώστων ψειρών που τον βασάνιζαν και κατά του αγνώστου πραματευτή που τον είχε κοροϊδέψει. Ούτε εδώ γελάνε. Εδώ κλαίνε!

Μαρία Πέτρου