Περί Χριστού και Αντίχριστου

Πρόσφατα είχα την ατυχία να παρακολουθήσω στην τηλεόραση λίγα λεπτά από το κήρυγμα του κυρίου Άνθιμου, του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Διαμαρτύρονταν λοιπόν ο κύριος Άνθιμος γιατί το κτίριο μιας εκκλησίας χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα για μια αντιρατσιστική εκδήλωση (δεν έπρεπε!) και έλεγε ότι στην Ελλάδα όποιος μιλάει για Ελλάδα, Ελληνική σημαία και Ελληνική γλώσσα, όπως κάνει ο ίδιος, κινδυνεύει να κατηγορηθεί για εθνικιστής και χουντικός. Συγνώμη κύριε Άνθιμε, αλλά διαφωνώ! Κύριε Άνθιμε, οποιοσδήποτε από τους 10.999.999 υπόλοιπους Έλληνες μπορεί να μιλάει για Ελλάδα και Ελληνική σημαία και γλώσσα χωρίς απαραίτητα να είναι χουντικός ή εθνικιστής! Εσείς ειδικώς όμως, δεν θα έπρεπε ποτέ να μιλάτε για Ελλάδα και Ελληνική σημαία! Το αντίθετο, εσείς ως άνθρωπος του Θεού, θα έπρεπε συνεχώς να μας υπενθυμίζετε ότι ο Ιησούς είπε «Αγαπάτε τους εχθρούς σας!», ότι και ο Τούρκος και ο Γιαχοβάς και ο Εβραίος , όταν τους κόψει το μαχαίρι πονούν το ίδιο μ’ εμάς και βγάζουν το ίδιο κόκκινο αίμα μ’ εμάς, ότι κάποιος στην απόγνωση του είτε φωνάξει «Αχ μάνα!» είτε φωνάξει «Αχ άνε», υποφέρει το ίδιο όταν το κάνει, και ότι η μάνα που θα σκύψει πάνω από το νεκρό παλικάρι της σπαράζει το ίδιο είτε είναι Ελληνίδα, Σκοπιανή ή Τουρκάλα! Εσείς, ως άνθρωπος του Θεού κύριε Άνθιμε, θα έπρεπε συνεχώς να μας θυμίζετε ότι η γλώσσα είναι μέσον επικοινωνίας των ανθρώπων και τίποτα άλλο, και δεν υπάρχει κανείς λόγος να είναι κανείς περήφανος γιατί η γλώσσα του είναι τα Ελληνικά, τα Αραβικά ή τα Κινέζικα! Εσείς, ως άνθρωπος του Θεού θα έπρεπε να μας θυμίζετε συνεχώς, ότι η γλώσσα δεν θα έπρεπε να είναι εμπόδιο στην αλληλεγγύη και κατανόηση των ανθρώπων. Για να γεφυρώσουμε μάλιστα αυτά που μας χωρίζουν, θα έπρεπε να υποστηρίζετε έμπρακτα το κύρηγμα της αγάπης, οργανώνοντας στις εκκλησίες και τα κατηχητικά δωρεάν φροντιστήρια που θα δίδασκαν στα Ελληνόφωνα παιδιά την Τουρκική γλώσσα στις περιοχές της Ελλάδας που υπάρχουν πολλοί Τουρκόφωνοι, ώστε τα Ελληνόφωνα και τα Τουρκόφωνα Ελληνόπουλα να μπορούν να μιλάνε μεταξύ τους, και να καταλαβαίνουν και να σέβονται τις παραδόσεις ο ένας του άλλου. Την περίοδο που χωρίζονταν το Πακιστάν από την Ινδία για να αποτελέσουν δύο κράτη, ένα για τους Μουσουλμάνους και ένα για τους Ινδοϊστές ομοεθνείς τους, κάποιος Ινδοϊστής που είχε σκοτώσει έναν μουσουλμάνο, πήγε στον Γκάντι μετανοιωμένος και τον ρώτησε τι να κάνει για να εξιλεωθεί. Ο Γκάντι του είπε: «Θα βρείς ένα παιδάκι ορφανό, από μουσουλμανική οικογένεια, θα το υιοθετήσεις και θα το μεγαλώσεις σαν παιδί σου, μόνο που θα το μεγαλώσεις στην μουσουλμανική πίστη!» Σύμφωνα με το λεξιλόγιο σας κύριε Άνθιμε, ο Γκάντι ήταν ειδωλολάτρης, έχοντας μεγαλώσει με μια θρησκεία που έχει μια θεά με μορφή ελέφαντα και μια θεά με 100 χέρια που τρώει ανθρώπους όταν θυμώνει. Αν ο Γκάντι κύριε Άνθιμε, μπορούσε να κηρύττει το μήνυμα της αγάπης, της συμφιλίωσης των θρησκειών και της συναδέλφωσης των λαών σε ένα κλίμα διχόνοιας και αλληλοσπαραγμού όπως ήταν η Ινδία της εποχής του, εσείς που έχετε μεγαλώσει με την θρησκεία της αγάπης και διαβάζετε το Ευαγγέλιο κάθε μέρα, γιατί δεν βρίσκετε την ψυχική δύναμη να πιστέψτε σε έναν Θεό που αγαπάει τους Μουσουλμάνους, τους Γιαχωβάδες, τους Τούρκους, τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς το ίδιο, σε έναν Θεό που μας θέλει όλους αδερφωμένους, σε έναν Θεό πατέρα που αγαπάει το ίδιο όλα του τα παιδιά, που δεν αναγνωρίζει σύνορα και τίτλους ιδιοκτησίας και που σίγουρα δεν κάθεται στον θρόνο του κουνώντας μια χάρτινη Ελληνική σημαιούλα όπως κάνουν τα παιδάκια στις παρελάσεις; Γιατί δεν αφήνετε σ’ εμάς τους λαϊκούς να μιλούμε για σημαίες, τοπωνυμίες και σύνορα, για κόμματα και κυβερνήσεις; Μήπως φαντάζεστε ότι ο Θεός σας έστειλε στη γη για να ασχολείστε με το αν η Πυλαία θα ανήκει στον Δήμο Χορτιάτη ή όχι, και για το ποιος θα βγει δήμαρχος στην Θεσσαλονίκη; Ο Χριστός ζούσε σε μια κατακτημένη χώρα, και παρ’ όλα αυτά δεν έπεσε στην παγίδα του σατανά να τα βάλει με τους Ρωμαίους και να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά πολύ σοφά είπε: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»!

Μαρία Πέτρου

Περί σκοινιού και σαπουνιού

Κάποιος είπε ότι ο γάμος είναι σαν ένα πολιορκημένο φρούριο: όσοι είναι μέσα θέλουν να βγουν έξω και όσοι είναι απέξω θέλουν να μπουν μέσα! Κάπως έτσι είναι και το Δημόσιο στην Ελλάδα: όσοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι μάλλον ντρέπονται να το πούνε, μια και η Ελληνική κοινωνία τους έχει κολλήσει την ρετσινιά, δικαίως ή αδίκως, του τεμπέλη και χαραμοφάη. Από την άλλη μεριά έχω ακούσει εκατοντάδες φορές την φράση: «Αυτός παιδί μου δεν είναι για πολλά. Να χωθεί εκεί πουθενά στο δημόσιο να τρώει ένα κομμάτι ψωμί.» Και καλά να το λένε αυτό οι μαμάδες όσων έχουν αρνητικό IQ, οι μορφωμένοι και πτυχιούχοι νομίζετε ότι πάνε πίσω; Έχουμε και σύλλογο «αδιόριστων καθηγητών». Δηλαδή πώς γίνεται αυτό; Αφού δεν έχουν διοριστεί πως είναι καθηγητές; Όχι ότι αποκαλούν τους εαυτούς τους καθηγητές επειδή δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, μια και οι περισσότεροι, αν δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, θεωρούν τον εαυτό τους άνεργο. Είναι «καθηγητές» επειδή επιθυμούν να διοριστούν στο δημόσιο να διδάξουν, και δεν διορίστηκαν ακόμα. Έτσι κάνουν την επιθυμία τους τίτλο και περιμένουν να μπουν στο κάστρο πολιορκώντας το όσο πιο ασφυκτικά μπορούν. Και επειδή με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, ο φαύλος κύκλος του παραλόγου συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Τώρα το θέμα είναι πώς βγαίνει κανείς από τον φαύλο κύκλο. Το σκέφτηκα αυτό δια μακρόν και κατέληξα στην μαγική φόρμουλα! Αν μπορούσα να το κάνω, θα έβαζα μια καθαρίστρια πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης (ιδιωτικού δικαίου και με δυνατότητα να απολυθεί αν δεν κάνει καλά την δουλειά της) στις τουαλέτες του κάθε νηπιαγωγείου της χώρας, ώστε οι τουαλέτες να είναι απαστράπτουσες, να έχουν χαρτί υγείας, ζεστό νερό και σαπούνι, έτσι ώστε να μεγαλώσουν νέες γενιές ανθρώπων με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον εαυτό τους. Γιατί ο αυτοσεβασμός δεν έρχεται τζάμπα: ο αυτοσεβασμός καλλιεργείται από βρεφικής ηλικίας από τον σεβασμό που δείχνει η κοινωνία στο άτομο. Γιατί μόνον ένας άνθρωπος χωρίς αυτοσεβασμό τολμάει να σε πει όταν ρωτήσεις την τιμή ενός προϊόντος: «Με απόδειξη ή χωρίς απόδειξη;» (δηλαδή, «Να συνωμοτήσουμε να κλέψουμε το κράτος ή όχι;»), όπως έκαναν και κάνουν πολλοί καταστηματάρχες. Μόνον ένας άνθρωπος χωρίς αυτοσεβασμό τολμάει να απαιτήσει από καρκινοπαθή συνταξιούχο του ΙΚΑ φακελάκι, ίσο με τρεις συντάξεις του ΙΚΑ, με την δικαιολογία ότι έκανε καλή δουλειά και πρόσεξε να μην της κόψει τις φωνητικές χορδές της (δηλαδή αν δεν περίμενε φακελάκι, η γυναίκα θα ήταν τώρα βουβή!), όπως έκανε ο κύριος Αβακούμ στην μητέρα μου. Μόνον ένας άνθρωπος χωρίς αυτοσεβασμό τολμάει να ανάψει τσιγάρο κάτω από την ταμπέλα «Απαγορεύεται το κάπνισμα». Μόνον ένας άνθρωπος χωρίς αυτοσεβασμό σκαλίζει την μύτη του μπροστά στα παιδιά όπως έκανε ένας δάσκαλος μου στο Δημοτικό. Μόνον ένας άνθρωπος χωρίς αυτοσεβασμό θάβει το χεσμένο πάμπερ του μωρού της στην άμμο της παραλίας, για να το βρει ίσως κάποιο άλλο παιδάκι που θα έρθει με το κουβαδάκι του να παίξει, γιατί βαριέται να κάνει δέκα βήματα να το βάλει στον κάδο. Μόνον ένας άνθρωπος χωρίς αυτοσεβασμό θα ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του και θα πετάξει στην άκρη του δρόμου την σακούλα με τα σκουπίδια από το εξοχικό του, γιατί δεν θέλει να την πάρει σπίτι του να την βάλει στον σκουπιδοτενεκέ του. Μόνον ένας άνθρωπος χωρία αυτοσεβασμό θα πει στον υποψήφιο νοικάρη «Το νοίκιο είναι 1000 ευρώ, αλλά θα σου δίνω αποδείξεις για 500» όπως είπε κάποιος νοικοκύρης στους εκπροσώπους του ΔΝΤ πρόσφατα στην Αθήνα όταν έψαχναν για διαμέρισμα.

Βρέθηκα πρόσφατα στο κτίριο της Ιατρικής σχολής ενός Ελληνικού Πανεπιστημίου και έφριξα: η πόρτα της τουαλέτας κρέμονταν από έναν ρεζέ, η λεκάνη ήταν χωρίς καπάκια και πασαλειμμένη σκατό, δεν υπήρχε ούτε σταγόνα νερό, και φυσικά το να περιμένεις χαρτί υγείας και σαπούνι θα ήταν εξωγήινο. Στην ίδια κατάσταση ήταν οι τουαλέτες του Δημοτικού σχολείου που πήγαινα: οι στοίβες τα σκατά σέρνονταν από πίσω όταν άνοιγες την πόρτα και η βρώμα σε προειδοποιούσε για το τι σε περίμενε από μεγάλη απόσταση-γ’ αυτό άλλωστε οι τουαλέτες ήταν μακριά από το σχολικό κτίριο. Γενιές από Ελληνόπουλα μεγάλωσαν θεωρώντας ότι είναι τελείως φυσικό οι τουαλέτες κοινής χρήσης να είναι στην κατάσταση αυτή. Έτσι, κάθε φορά που είχα επισκέπτες από την Ελλάδα στην Αγγλία, είχα δυσκολία να τους πείσω να χρησιμοποιήσουν την δημόσια τουαλέτα σε κάποιο κουτσοχώρι που πηγαίναμε για περίπατο. Και όταν τελικά τους έπειθα, έμειναν έκπληκτοι που η τουαλέτα ήταν καθαρή, είχε χαρτί υγείας, ζεστό νερό και σαπούνι. Όταν ήμασταν στο Δημοτικό, μας έλεγαν ότι ο πολιτισμός ενός λαού κρίνεται από την ποσότητα σαπουνιού που καταναλώνει. Εγώ θα έλεγα ότι ο πολιτισμός ενός λαού κρίνεται από την κατάσταση που βρίσκονται οι δημόσιες τουαλέτες. Εκεί είναι που φαίνεται αν ο πολίτης έχει αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και σεβασμό προς τους συνανθρώπους του. Στο κάτω κάτω, το σαπούνι έχει πολλές χρήσεις. Παράδειγμα, αν μετά από όλα αυτά αποφασίσουμε να το φουντάρουμε ομαδικά, θα χρειαστούμε πολύ σκοινί και πολύ μα πάρα πολύ σαπούνι!

Μαρία Πέτρου