Περί Χριστού και Αντίχριστου

Πρόσφατα είχα την ατυχία να παρακολουθήσω στην τηλεόραση λίγα λεπτά από το κήρυγμα του κυρίου Άνθιμου, του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Διαμαρτύρονταν λοιπόν ο κύριος Άνθιμος γιατί το κτίριο μιας εκκλησίας χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα για μια αντιρατσιστική εκδήλωση (δεν έπρεπε!) και έλεγε ότι στην Ελλάδα όποιος μιλάει για Ελλάδα, Ελληνική σημαία και Ελληνική γλώσσα, όπως κάνει ο ίδιος, κινδυνεύει να κατηγορηθεί για εθνικιστής και χουντικός. Συγνώμη κύριε Άνθιμε, αλλά διαφωνώ! Κύριε Άνθιμε, οποιοσδήποτε από τους 10.999.999 υπόλοιπους Έλληνες μπορεί να μιλάει για Ελλάδα και Ελληνική σημαία και γλώσσα χωρίς απαραίτητα να είναι χουντικός ή εθνικιστής! Εσείς ειδικώς όμως, δεν θα έπρεπε ποτέ να μιλάτε για Ελλάδα και Ελληνική σημαία! Το αντίθετο, εσείς ως άνθρωπος του Θεού, θα έπρεπε συνεχώς να μας υπενθυμίζετε ότι ο Ιησούς είπε «Αγαπάτε τους εχθρούς σας!», ότι και ο Τούρκος και ο Γιαχοβάς και ο Εβραίος , όταν τους κόψει το μαχαίρι πονούν το ίδιο μ’ εμάς και βγάζουν το ίδιο κόκκινο αίμα μ’ εμάς, ότι κάποιος στην απόγνωση του είτε φωνάξει «Αχ μάνα!» είτε φωνάξει «Αχ άνε», υποφέρει το ίδιο όταν το κάνει, και ότι η μάνα που θα σκύψει πάνω από το νεκρό παλικάρι της σπαράζει το ίδιο είτε είναι Ελληνίδα, Σκοπιανή ή Τουρκάλα! Εσείς, ως άνθρωπος του Θεού κύριε Άνθιμε, θα έπρεπε συνεχώς να μας θυμίζετε ότι η γλώσσα είναι μέσον επικοινωνίας των ανθρώπων και τίποτα άλλο, και δεν υπάρχει κανείς λόγος να είναι κανείς περήφανος γιατί η γλώσσα του είναι τα Ελληνικά, τα Αραβικά ή τα Κινέζικα! Εσείς, ως άνθρωπος του Θεού θα έπρεπε να μας θυμίζετε συνεχώς, ότι η γλώσσα δεν θα έπρεπε να είναι εμπόδιο στην αλληλεγγύη και κατανόηση των ανθρώπων. Για να γεφυρώσουμε μάλιστα αυτά που μας χωρίζουν, θα έπρεπε να υποστηρίζετε έμπρακτα το κύρηγμα της αγάπης, οργανώνοντας στις εκκλησίες και τα κατηχητικά δωρεάν φροντιστήρια που θα δίδασκαν στα Ελληνόφωνα παιδιά την Τουρκική γλώσσα στις περιοχές της Ελλάδας που υπάρχουν πολλοί Τουρκόφωνοι, ώστε τα Ελληνόφωνα και τα Τουρκόφωνα Ελληνόπουλα να μπορούν να μιλάνε μεταξύ τους, και να καταλαβαίνουν και να σέβονται τις παραδόσεις ο ένας του άλλου. Την περίοδο που χωρίζονταν το Πακιστάν από την Ινδία για να αποτελέσουν δύο κράτη, ένα για τους Μουσουλμάνους και ένα για τους Ινδοϊστές ομοεθνείς τους, κάποιος Ινδοϊστής που είχε σκοτώσει έναν μουσουλμάνο, πήγε στον Γκάντι μετανοιωμένος και τον ρώτησε τι να κάνει για να εξιλεωθεί. Ο Γκάντι του είπε: «Θα βρείς ένα παιδάκι ορφανό, από μουσουλμανική οικογένεια, θα το υιοθετήσεις και θα το μεγαλώσεις σαν παιδί σου, μόνο που θα το μεγαλώσεις στην μουσουλμανική πίστη!» Σύμφωνα με το λεξιλόγιο σας κύριε Άνθιμε, ο Γκάντι ήταν ειδωλολάτρης, έχοντας μεγαλώσει με μια θρησκεία που έχει μια θεά με μορφή ελέφαντα και μια θεά με 100 χέρια που τρώει ανθρώπους όταν θυμώνει. Αν ο Γκάντι κύριε Άνθιμε, μπορούσε να κηρύττει το μήνυμα της αγάπης, της συμφιλίωσης των θρησκειών και της συναδέλφωσης των λαών σε ένα κλίμα διχόνοιας και αλληλοσπαραγμού όπως ήταν η Ινδία της εποχής του, εσείς που έχετε μεγαλώσει με την θρησκεία της αγάπης και διαβάζετε το Ευαγγέλιο κάθε μέρα, γιατί δεν βρίσκετε την ψυχική δύναμη να πιστέψτε σε έναν Θεό που αγαπάει τους Μουσουλμάνους, τους Γιαχωβάδες, τους Τούρκους, τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς το ίδιο, σε έναν Θεό που μας θέλει όλους αδερφωμένους, σε έναν Θεό πατέρα που αγαπάει το ίδιο όλα του τα παιδιά, που δεν αναγνωρίζει σύνορα και τίτλους ιδιοκτησίας και που σίγουρα δεν κάθεται στον θρόνο του κουνώντας μια χάρτινη Ελληνική σημαιούλα όπως κάνουν τα παιδάκια στις παρελάσεις; Γιατί δεν αφήνετε σ’ εμάς τους λαϊκούς να μιλούμε για σημαίες, τοπωνυμίες και σύνορα, για κόμματα και κυβερνήσεις; Μήπως φαντάζεστε ότι ο Θεός σας έστειλε στη γη για να ασχολείστε με το αν η Πυλαία θα ανήκει στον Δήμο Χορτιάτη ή όχι, και για το ποιος θα βγει δήμαρχος στην Θεσσαλονίκη; Ο Χριστός ζούσε σε μια κατακτημένη χώρα, και παρ’ όλα αυτά δεν έπεσε στην παγίδα του σατανά να τα βάλει με τους Ρωμαίους και να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά πολύ σοφά είπε: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»!

Μαρία Πέτρου