Περί πολλού

Υπάρχει ένα σκίτσο του Schulz στην σειρά peanuts, όπου ο Τσάρλυ Μπράουν τινάζει τους σπόγγους που καθαρίζουν τον πίνακα από την κιμωλία, και ανάμεσα σε ένα σύννεφο σκόνης που τον σκεπάζει και σε βηξήματα γκούχουγκούχου λέει: «Η δασκάλα μου ζήτησε να τινάξω τους σπόγγους της τάξης. Αυτό είναι μεγάλη τιμή!» Στο επόμενο σκίτσο πάλι τα ίδια, ο Τσάρλυ Μπράουν μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης και βηξήματα να λέει: «Είναι η δεύτερη κατά σειρά μέρα που η δασκάλα μου ζητάει να τινάξω τους σπόγγους. Αυτό είναι πολύ μεγάλη τιμή!». Στο τρίτο σκίτσο τα ίδια: «Πάλι η δασκάλα εμένα διάλεξε να τινάξει τους σπόγγους. Κανένα άλλο παιδί δεν είχε τόση τιμή...» Στο τέταρτο σκίτσο, ο Τσάρλυ Μπράουν, βήχοντας ακατάπαυστα και πνιγμένος στην σκόνη λέει: «Τελικά ίσως τόση πολλή τιμή δεν μου κάνει καλό...»
Η ιστορία είναι παρόμοια με κάποιο επεισόδιο της μαθητικής μου ηλικίας. Το Δημοτικό που πήγαινα ήταν δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου. Για χρόνια εκκλησία και σχολείο ήταν στα δικαστήρια για το πού είναι τα σύνορα των οικοπέδων τους, και έτσι και τα δύο κτίρια παρέμεναν άφραγα. Ήταν τότε συνήθεια, αν έβλεπες έναν παπά στον δρόμο να τρέξεις να του φιλήσεις το χέρι. Στον Άγιο Λευτέρη λοιπόν ήταν ένας παπάς δυο πιθαμές, ελάχιστα πιο ψηλός από τα παιδιά της έκτης. Αν τύχαινε να βγει την ώρα που είχαμε διάλειμμα, δεκάδες παιδιά ορμούσαν να του φιλήσουν το χέρι! Είχα και μια συμμαθήτρια, συνταξιούχα στην έκτη Δημοτικού, που καπάκωνε τον παπά στο μπόι και ενορχήστρωνε την επίθεση σεβασμού: «Παιδιά! Ο παπάς! Ορμάτε!» Τότε όλοι αφήναμε τα μήλα, τα τζαμιά και το ποδόσφαιρο και ορμούσαμε στο κάλεσμα απόδοσης τιμής στον φουκαρά τον παπαδάκο. Είδε και απόειδε ο άνθρωπος, και στο τέλος άρχισε να κρύβεται πίσω από τις κολώνες του Νάρθηκα της εκκλησίας μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για την τάξη και μετά να αποτολμήσει την έξοδο του. Προφανώς ο πολύς σεβασμός του έκανε κακό!

Τώρα να τολμήσω να πω ότι η πολλή δημοκρατία κάνει κακό, χωρίς να θεωρηθώ φασίστρια; Έχουμε ελευθερία λόγου και έκφρασης. Αλλά μήπως παραέχουμε; Που τραβάμε την γραμμή ανάμεσα στην λογοκρισία και στην ελευθερία να λέει ο καθένας ό,τι θέλει; Πριν μερικά χρόνια η Ινδονησία δοκιμάστηκε από σοβαρές φυλετικές αναταραχές. Ένα βράδυ, η φανατισμένη μερίδα των μουσουλμάνων της πλειοψηφίας έριξε το σύνθημα: «Απόψε βιάστε όσες κινέζες μπορείτε!» Έγινε χαμός: μαζικοί βιασμοί γυναικών της κινέζικης μειοψηφίας. Η Ινδονησία ούτε είχε ούτε έχει ελευθερία λόγου. Μήπως στο όνομα της δημοκρατίας θα έπρεπε το σύνθημα των εθνικιστών μουσουλμάνων να ανακοινωθεί από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης; Στο κάτω κάτω εξέφραζε την γνώμη σημαντικής μερίδας του πληθυσμού. Ίσως θα έπρεπε να συμφωνήσετε με μια τέτοια ανακοίνωση από τα μέσα ενημέρωσης αν πιστεύετε ότι είναι σωστό τα μέσα ενημέρωσης να ανακοινώνουν καλέσματα για παραβιάσεις των νόμων του κράτους, του τύπου: «Οι Δεν πληρώνω αύριο στις 11πμ θα ανοίξουν τα διόδια των Μαργάρων για να περνούν τα αυτοκίνητα ελεύθερα.» Ή «Εμείς, οι βουλευτές της αριστεράς, εμείς που εκλεχτήκαμε στο ανώτατο νομοθετικό όργανο του κράτους, εμείς που δημοκρατικά υποστηρίξαμε την άποψη μας στην βουλή αλλά δεν πείσαμε, εμείς που εκπροσωπούμε μόνον το 26% των βουλευτών που καταψήφισαν τον νόμο, καλούμε τους φοιτητές και τους διδάσκοντες στα πανεπιστήμια να παρανομήσουν και να κάνουν ό,τι μπορούν για να μην εφαρμοστεί ο νόμος!» Μα θα μου πείτε, το ίδιο είναι να καλείς τον κόσμο να διαπράξει βιασμό και το ίδιο να τον καλείς να μην πληρώσει τα διόδια, ή να μην εφαρμόσει τον νόμο για την αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων; Μα φυσικά και είναι το ίδιο! Και στις τρεις περιπτώσεις καλούμε τον κόσμο να διαπράξει μια παρανομία και δίνουμε στους δημαγωγούς βήμα ώστε να φτάσει το μήνυμα τους σε όσο γίνεται περισσότερα αυτιά. Αν πιστεύετε ότι δεν είναι το ίδιο, παρακαλώ πέστε μου πού θα πρέπει να τραβήξουμε την κόκκινη γραμμή που θα λέει ότι αυτό το κάλεσμα στην παρανομία επιτρέπεται να διαδοθεί μέσω δελτίου ειδήσεων μεγάλης ακροαματικότητας και αυτό όχι. Μήπως τελικά η πολλή ελευθερία λόγου βλάπτει;

Μαρία Πέτρου

Περί στύλων της ΔΕΗ

Αποφάσισα να δημιουργήσω ένα κόμμα. Άμα έχεις κόμμα στην Ελλάδα έχεις και χρόνο στην τηλεόραση να εκφράσεις τις απόψεις σου για κάθε είδηση και κάθε γεγονός. (Για μερικά κόμματα βέβαια θα ταίριαζε η φράση «μιλάν όλοι μιλάν και οι κώλοι», αλλά αυτό είναι εκτός θέματος!) Σκέφτηκα στην αρχή να ονομάσω το κόμμα μου «Βρυχώμενο τρελό τέρας», σε αντιστοιχία με το κόμμα που είχε για χρόνια στην Αγγλία ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος, το «Monster Raving Looney Party». Αλλά νομίζω ότι αυτό δεν θα μου ταίριαζε. Ίσως «ο κροάζων βάτραχος» θα μου πήγαινε καλύτερα! Πάντως ο τίτλος του κόμματος θα πρέπει να εκφράζει κάτι. Π.χ. οι «Αγανακτισμένοι», ξέρεις αμέσως ότι είναι αγανακτισμένοι, οι «Δεν πληρώνω» ξέρεις αμέσως ότι είναι οι τζαμπατζήδες, οι «ΠΑΜΕ» ξέρεις αμέσως ότι όλη την ώρα πάνε, σε διαδηλώσεις, πορείες κλπ, οι «Ηρακλής», ξέρεις αμέσως ότι θέλουν να βάλουν την ομάδα τους στην πρώτη εθνική δια ροπάλου! Εγώ τι να πω ότι είμαι; Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα ότι θα ιδρύσω το κόμμα των «Κατουρημένων», δηλαδή των «pissed off», μια και αισθάνομαι όπως ακριβώς η κολώνα της ΔΕΗ που ο κάθε περαστικός σκύλος σηκώνει το πόδι του και την καταβρέχει!

Ανοίγουμε να ακούσουμε τις ειδήσεις και ακούμε μία λίστα από «οι ΠΑΜΕ θα πάνε εκεί να διαμαρτυρηθούνε», «οι ΕΡΧΟΝΤΑΙ θα πάνε παραπέρα», «οι Αγανακτισμένοι θα είναι εδώ», «οι Ευτυχισμένοι εκεί» κ.ο.κ. Και εγώ, ο ταλαίπωρος πολίτης, ο σιωπηλός, ο ήσυχος, ο πράος, ο υπομονετικός, που ήθελα να πάω στην Έκθεση να δω τα περίπτερα και να φάω λουκάνικο και να πιω μαύρη μπύρα, τι θα κάνω; Μα φυσικά θα μείνω στο σπίτι μου, μακριά από μολότοφ και μαγκούρες. Εμείς οι υπόλοιποι, που πεθαίνουμε στην άσφαλτο γιατί το ασθενοφόρο δεν μπορεί να έρθει έγκαιρα μια και οι δρόμοι είναι κλειστοί από τις διαδηλώσεις, εμείς που χάσαμε τις εξετάσεις, χάσαμε την ευκαιρία για το μεταπτυχιακό, δεν παρευρεθήκαμε στα γεννητούρια του παιδιού μας, ούτε στο νοσοκομείο να ακούσουμε τις τελευταίες λέξεις του πατέρα μας που ξεψύχησε μόνος μια και δεν προλάβαμε να φτάσουμε έγκαιρα λόγω των συλλαλητηρίων, εμείς που μας έκοψαν τον μισθό ξανά και ξανά και δεν ξεσηκωθήκαμε γιατί καταλαβαίνουμε την σοβαρότητα της κατάστασης, εμείς που χάσαμε την ευκαιρία να πάμε φέτος στην Έκθεση έτσι για το αντέτι, εμείς που είμαστε σαν τις κολώνες της ΔΕΗ, πού θα πάμε; Μα πουθενά φυσικά! Οι κολώνες της ΔΕΗ κάθονται στωικά και καταβρέχονται από κάθε περαστικό σκύλο! Καιρός λοιπόν να δράσουμε. Ας δημιουργήσουμε το κόμμα των Κατουρημένων και ας αναρτήσουμε και εμείς το μανιφέστο μας ώστε αν επικρατήσουμε, να πάψουμε να είμαστε κατουρημένοι: Πρώτα πρώτα, όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες θα είναι Α εθνική! Τα πτυχία θα μοιράζονται από τα περίπτερα δωρεάν! Ακόμα καλύτερα, όταν ένα μωρό γεννιέται, θα καθορίζεται το επάγγελμα του, θα του δίνεται το πτυχίο μαζί με το πιστοποιητικό γέννησης, και θα οροθετείται η περιοχή δράσης του: ο ταξιτζής θα ξέρει την πελατεία του, ο φαρμακοποιός την γειτονιά του, ο δικηγόρος την περιοχή του και πάει λέγοντας. Κανείς πια δεν θα χρειάζεται να ανταγωνίζεται, να καινοτομεί, να βελτιώνεται, να πιέζεται, να στριμώχνεται και να αγανακτεί! Όλοι θα είναι ευτυχισμένοι, με το ραχάτι, το τσιγάρο με τον καφέ, το σουλάτσο και την νηνεμία. Όλοι θα είναι οι ευτυχισμένοι πολίτες μιας χώρας περιχαρακωμένης, απομονωμένης, ξεχασμένης και κατουρημένης από όλον τον υπόλοιπο κόσμο!

Μαρία Πέτρου