Περί Αλλάχ

Έχω μια φίλη που είναι ευσεβής Μουσουλμάνα. Η φίλη μου λοιπόν αυτή προσεύχεται πέντε φορές την ημέρα, ανελλιπώς, πλέκοντας κάθε φορά το εγκώμιο του Αλλάχ. Μια μέρα, για να την πειράξω, της είπα: «Ο Αλλάχ είναι Πάνσοφος, Παντογνώστης και Παντοδύναμος. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να έχει ανθρώπινες αδυναμίες; Πώς είναι δυνατόν να θέλει να ακούει τις κολακείες που του σερβίρεις κάθε φορά που προσεύχεσαι, πέντε φορές την ημέρα;» Η φίλη μου πολύ σοβαρά μου απάντησε: «Δεν είναι ο Αλλάχ που έχει ανάγκη από τα λόγια που λέμε στην προσευχή μας, αλλά εμείς. Πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε για να μην ξεχνάμε πόσο μας έχει ευλογήσει με τα αγαθά που μας έχει δώσει.» Αυτό μου θύμισε τι έκανα όταν ήμουν μικρή και μ’ έστελναν στον μπακάλη: σ’ όλο το δρόμο επαναλάμβανα ξανά και ξανά την λίστα με τα ψώνια για να μην ξεχάσω τίποτα και φάω κατσάδα και με ξαναστείλουν και πίσω! (Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί κανένας μεγάλος δεν σκέφτηκε ποτέ να μου δώσει μια γραπτή λίστα και να με γλυτώσει από το άγχος του να θυμάμαι αν οι αγκινάρες έπρεπε να είναι τραχιές οι τρυφερές-αυτό πάντα το μπέρδευα, αν το σιμιγδάλι έπρεπε να είναι χοντρό ή ψιλό και αν το ρύζι έπρεπε να είναι στρόγγυλο ή νυχάκι.) Τέλος πάντων, η επανάληψη της λίστας ήταν και είναι η πιο ασφαλής μέθοδος για να μην ξεχαστεί κάτι. Όταν η Μπόϊγκ κατασκεύασε το 1935 το πιο υπερσύγχρονο για την εποχή του αεροπλάνο, το αεροπλάνο έπεσε στην πρώτη του πτήση γιατί ο πιλότος ξέχασε να πατήσει ένα κουμπί! Τότε οι πιλότοι της Μπόϊγκ δημιούργησαν την λεγόμενη checklist, την λίστα ελέγχου, που από το 1937 και μετά έχει καθιερωθεί και εφαρμόζεται σε όλες τις πτήσεις. Η επανάληψη αυτή της ρουτίνας ελέγχου, καθώς ετοιμάζεται ο πιλότος να κάνει κάποιον χειρισμό, έχει σώσει ζωές και ζωές, καθώς απέτρεψε το ξεγλίστρημα προς την αφηρημάδα, την απερισκεψία και την υπεκφυγή. Το σύστημα έκτοτε έχει εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις, όπως εγχειρήσεις, πλοήγηση πλοίων, κλπ. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να καθιερώσουμε τέτοιες ρουτίνες επανάληψης κάποιων πραγμάτων και στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και σιγά σιγά ξεφεύγουμε και μετατρέπουμε το μέσον επίτευξης κάποιου σκοπού σε αυτοσκοπό το ίδιο. Για παράδειγμα, πρόσφατα ένας φίλος μου έφαγε μήνυση από την τροχαία γιατί αναβόσβησε τα φανάρια του για να ειδοποιήσει τους επερχόμενους οδηγούς ότι υπήρχε μπλόκο της τροχαίας μπροστά τους και να κόψουν ταχύτητα. Και γιατί παρακαλώ αυτό ήταν κακό; Δεν είναι καλή ιδέα να κόψουν ταχύτητα οι οδηγοί; Ο σκοπός της τροχαίας είναι να τσακώσει τον οδηγό να τρέχει για να του βάλει πρόστιμο, ή να τον αποτρέψει να τρέχει; Και αν η αποτροπή της παραβίασης του ορίου ταχύτητας γίνεται όπως στην Αγγλία, με ψεύτικους τροχονόμους από χαρτόνι τοποθετημένους πάνω στις αερογέφυρες, ή γίνεται από επερχόμενους οδηγούς που αναβοσβήνουν τα φώτα τους, έχει καμιά σημασία; Το αποτέλεσμα δεν είναι εξ ίσου επιθυμητό; Θα πρότεινα λοιπόν, κάθε πρωί, ο κάθε τροχονόμος να λέει κατ’ επανάληψη: «Σκοπός μου δεν είναι να πιάσω τους παραβάτες για να τους τιμωρήσω. Σκοπός μου είναι να αποτρέψω την παράβαση! Οδηγοί που αναβοσβήνουν τα φώτα για να ειδοποιήσουν άλλους οδηγούς να κόψουν ταχύτητα συμβάλλουν στο έργο μου! Καλά κάνουν!»

Μαρία Πέτρου

Περί «Παρακαλώ μην ρίχνετε τα χαρτιά στην τουαλέτα» και άλλων αναχρονισμών

Κάποτε στους δρόμους μας κυκλοφορούσαν βυτιοφόρα με εξωτικά ονόματα όπως «Βοθροκαθαριστής ο Λαίμαργος» ή «Βοθροκαθαριστής ο Αχόρταγος». Κάποτε τα οπίσθια μας ήταν τυχερά όταν καθαρίζονταν με εφημερίδα και όχι με χασαπόχαρτο που το είχαμε μαλακώσει προηγουμένως τσαλακώνοντας το ξανά και ξανά. Από τότε οι καιροί έχουν αλλάξει. Και συστήματα υπονόμων έγιναν. Και διδακτορικά έγιναν για την δημιουργία χαρτιού που είναι ανθεκτικό και συγχρόνως απαλό και διαλυτό στο νερό (βέβαια χάσαμε έτσι την ευκαιρία της ενημέρωσης με τα προχθεσινά νέα ενώ καθόμαστε στην τουαλέτα, αλλά τι να κάνεις, ουδέν καλόν αμιγές κακού!). Και πλουτίσαμε και δεν αγοράζουμε χαρτί υγείας μόνον όταν περιμένουμε επισκέψεις.
Έλα όμως που ξεχάσαμε να κατεβάσουμε τις ταμπελίτσες «Παρακαλώ μην ρίχνετε τα χαρτιά στην τουαλέτα»! ‘Όχι μόνο ξεχάσαμε να τις κατεβάσουμε, αλλά αναρτήσαμε και καινούργιες σε νέα κτήρια όπως το νέο αεροδρόμιο, και μάλιστα τις μεταφράσαμε και στα Αγγλικά, μπας και μας ξεφύγει κανείς απολίτιστος και ρίξει τα χαρτιά στην τουαλέτα. Και αν ρωτήσεις γιατί, η απάντηση είναι πάντα η ίδια: «Θα βουλώσει ο σωλήνας!» Όχι, δεν θα βουλώσει ο σωλήνας! Εδώ δεν βουλώνει με εκείνες τις ξεγυρισμένες κοτρώνες που κάνεις όταν έχεις δυσκοιλιότητα, θα βουλώσει με το χαρτάκι που έφαγε τα νιάτα του κάποιος φουκαράς φοιτητάκος να δημιουργήσει για να πάρει το διδακτορικό του, ώστε να διαλύεται στο νερό αλλά όχι στο χέρι μας; Όχι δεν θα βουλώσει! Εδώ δεν βουλώνει στην Κίνα την Ρουμανία, την Αγγλία και όλες τις άλλες χώρες του κόσμου, θα βουλώσει εδώ; Όχι δεν θα βουλώσει, και αν βουλώσει, θα τον ξεβουλώσουμε! Όχι δεν θα βουλώσει γιατί η εναλλακτική λύση του καλαθιού με τα χαρτιά, που διακοσμεί και αρωματίζει την τουαλέτα και που κάποια γυναίκα (σχεδόν πάντα είναι γυναίκα) πρέπει να αδειάσει κάθε μέρα, είναι αηδιαστική, αντιαισθητική, βρωμερή, υποτιμητική γι’ αυτήν που πρέπει να το αδειάσει, και ντροπή για μια Ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα!

Μαρία Πέτρου,

Περί βαρβάρων

Φανταστείτε ότι φτάνετε σε ένα αεροδρόμιο και ενώ μόλις προσγειωθήκατε, πρέπει να βρείτε ένα κέρμα στο νόμισμα της χώρας που επισκέπτεστε για να πάρετε καροτσάκι να μεταφέρετε τις βαλίτσες σας. Είναι γνωστό βέβαια ότι οι τράπεζες ανά τον κόσμο δεν δίνουν συνάλλαγμα σε κέρματα. Κακή σας τύχη λοιπόν. Ή θα πρέπει να βρείτε κάποιον να σας χαλάσει το χαρτονόμισμα που κουβαλάτε, ή θα πρέπει να σύρετε τις βαλίτσες σας όπως όπως γιατί καρότσι γιοκ. Φανταστείτε ότι φτάνετε σε μια χώρα γύρω στα μεσάνυχτα μετά από δέκα ώρες πτήση, και να πρέπει να πάρετε άλλη πτήση στις 5 το πρωί για τον τελικό σας προορισμό. Το ταλαιπωρημένο σας κορμάκι λαχταράει να οριζοντιωθεί, αλλά οι ώρες δεν είναι αρκετές για να πάτε σε ξενοδοχείο. Βρίσκετε λοιπόν κάποια άδεια καθίσματα, όπου σίγουρα κάποιος ευλογημένος σχεδιαστής ξέχασε να περιλάβει τα χερούλια που χωρίζουν τις ατομικές θέσεις, και μόλις αναστενάζετε με ανακούφιση που καταφέρατε επιτέλους να οριζοντιωθείτε, και μόλις πάνε να γλαρώσουν τα μάτια σας για λίγα λεπτά, εμφανίζεται ένας αγροίκος μαντράχαλος και σας σκουντά βάναυσα: «Δεν επιτρέπεται ο ύπνος εδώ! Σηκωθείτε! Δεν επιτρέπεται να ξαπλώνετε!» Φανταστείτε να ψοφάτε στην δίψα, αλλά να μην υπάρχουν βρυσάκια ψύκτες γιατί τους κατήργησαν για να σε αναγκάσουν να αγοράσεις εμφιαλωμένο νερό από το κυλικείο και να το πληρώσεις χρυσό!

Φανταστείτε τώρα να προσγειωθείτε σε ένα αεροδρόμιο στολισμένο με εκατοντάδες ορχιδέες. Όπου τα νερά τρέχουν άφθονα. Όπου έχουν πολυθρόνες-κρεβάτια σε σκοτεινές γωνιές με ταμπελίτσες που ζητούν ησυχία για να κοιμηθούν και να ξεκουραστούν οι μετεπιβιβαζόμενοι επιβάτες. Όπου έχουν πολυθρόνες με ηλεκτρικό μασάζ για τα πόδια να κάνεις με τις ώρες τζάμπα. Όπου έχεις δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Όπου έχουν παιδικές χαρές, συντριβάνια και βρεφικούς σταθμούς, όλα δωρεάν για την εξυπηρέτηση των επιβατών. Όπου αισθάνεσαι ότι σε σέβονται, σε καταλαβαίνουν και σε νοιάζονται.

Τώρα ξέρω ότι οι πιο αισιόδοξοι από σας θα ήθελαν να ακούσουν ποια από τις δύο χώρες είναι η Ελλάδα και ποια η Σιγκαπούρη. Ξέρω όμως, ότι οι πραγματιστές ανάμεσα σας ήδη γνωρίζουν, χωρίς να σας το πω, ποια από τις δύο χώρες είναι η χώρα της φιλοξενίας και ποια η χώρα των βαρβάρων!

Μαρία Πέτρου

Περί «Για να μάθεις να προσέχεις παλιόπαιδο!»

Δύο πράγματα χαρακτήριζαν τους γονείς της παιδικής μου ηλικίας, ευτυχώς για μένα, κανένα από τα δύο δεν χαρακτήριζαν τους δικούς μου γονείς. Το ένα ήταν οι φωνές που έβαζε η μαμά στο στυλ: «Γιαννάκη! Μην τρέχεις! Θα ιδρώσεις!» Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το τρέξιμο και το ίδρωμα ήταν κακά πράγματα για ένα παιδί δέκα ετών. Μια και οι γονείς μου ποτέ δεν μου είπαν κάτι τέτοιο, η απορία μου δεν λύθηκε ποτέ. Το άλλο ήταν το ξύλο που έτρωγε το παιδάκι όταν σκόνταφτε και έπεφτε. Το παιδάκι αιμόφυρτο με τα γονατάκια σπασμένα να κλαίει, και η μαμά δώστου από πάνω να δέρνει: «Να παλιόπαιδο! Με κατατρόμαξες!» Να και αυτή! Να και τούτη! «Να μάθεις άλλη φορά να προσέχεις!» Αυτός προφανώς ήταν ξυλοδαρμός αγάπης. Ή μήπως κάτι άλλο; Πάλι η απορία μου έμεινε άλυτη για πάντα. Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί η Ελλάδα αυτήν την περίοδο είναι πεσμένη στο χώμα, με σπασμένα τα γόνατα και χρειάζεται βοήθεια. Οι άνθρωποι όμως που την αγαπάνε, όπως οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, έχουν τόσο πολύ τρομάξει από το κακό που έπαθε, που όρμησαν από πάνω της και την χτυπούν, για να δείξουν προφανώς πόσο συμμερίζονται τον πόνο όλης της Ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, το μόνο που θα μπορούσε να πηγαίνει καλά σήμερα στην Ελλάδα, είναι ο τουρισμός της-η μόνη βαριά βιομηχανία που έχει. Αυτός όμως κατακρεουργείται από τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Και όταν για πολλοστή φορά αυτοί οι κύριοι εμπόδισαν τα κρουαζιερόπλοια να αφήσουν τουρίστες στα λιμάνια, και όλος ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον τους, (όχι όμως και το κράτος, που κάλλιστα θα μπορούσε να τους είχε σταματήσει, μια και ο αποκλεισμός είχε χαρακτηριστεί παράνομος από τα δικαστήρια, αλλά δεν το έκανε, και αυτό είναι μια άλλη απορία που θα μου μείνει άλυτη για πάντα), όταν λοιπόν ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον τους, η κυρία Παπαρήγα βγήκε στα κανάλια να τους υπερασπιστεί: «Μ’ αυτά που κάνει η κυβέρνηση καταστρέφει τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Αυτά που κάνει το ΠΑΜΕ θίγει τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες!» Κυρία Παπαρήγα, σας παρακαλώ, για να μην μου μείνουν άλλες άλυτες απορίες, και συμβάλουν στην λίστα των τραυματικών εμπειριών μου, παρακαλώ απαντήστε μου: γιατί είναι κακό να κλείσουν μερικές οικογενειακές επιχειρήσεις, και να πεινάσουν μερικές οικογένειες, αλλά το να κλείσει μια ξενοδοχειακή μονάδα από την οποία ζούνε είκοσι, τριάντα οικογένειες όχι μόνον δεν είναι κακό αλλά είναι και επιθυμητό; Μου φάνηκε, ή έκανα λάθος ότι, ευνοείτε μια Ελλάδα από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, όπου όλα τα μέλη της οικογένειας δουλεύουν νυχθημερόν να την συντηρήσουν, αλλά μόλις αυτή η επιχείρηση πάρει τα πάνω της και πάψει να είναι οικογενειακή, πιστεύετε ότι πρέπει να κλείνει; Μας θέλετε όλους μικροκαπιταλιστές, αλλά ως εκεί, γιατί εσείς είστε κατά του καπιταλισμού; Μας θέλετε μίζερους, τριτοκοσμικούς και απομονωμένους, με τουρίστες εξίσου μίζερους που θα πάνε στο ταβερνάκι, όπου η μαμά είναι στην κουζίνα, ο μπαμπάς στο ταμείο και τα ανήλικα παιδιά στο σερβίρισμα, και όχι στο πολυτελές εστιατόριο ενός μεγάλου ξενοδοχείου; Τέλος, σας παρακαλώ πέστε μου ποια είναι η γνώμη σας για την μαμά που όταν δει το παιδί της αιμόφυρτο στο χώμα, ορμάει και το ξυλοφορτώνει για να του κάνει καλό;

Μαρία Πέτρου