Περί «Για να μάθεις να προσέχεις παλιόπαιδο!»

Δύο πράγματα χαρακτήριζαν τους γονείς της παιδικής μου ηλικίας, ευτυχώς για μένα, κανένα από τα δύο δεν χαρακτήριζαν τους δικούς μου γονείς. Το ένα ήταν οι φωνές που έβαζε η μαμά στο στυλ: «Γιαννάκη! Μην τρέχεις! Θα ιδρώσεις!» Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το τρέξιμο και το ίδρωμα ήταν κακά πράγματα για ένα παιδί δέκα ετών. Μια και οι γονείς μου ποτέ δεν μου είπαν κάτι τέτοιο, η απορία μου δεν λύθηκε ποτέ. Το άλλο ήταν το ξύλο που έτρωγε το παιδάκι όταν σκόνταφτε και έπεφτε. Το παιδάκι αιμόφυρτο με τα γονατάκια σπασμένα να κλαίει, και η μαμά δώστου από πάνω να δέρνει: «Να παλιόπαιδο! Με κατατρόμαξες!» Να και αυτή! Να και τούτη! «Να μάθεις άλλη φορά να προσέχεις!» Αυτός προφανώς ήταν ξυλοδαρμός αγάπης. Ή μήπως κάτι άλλο; Πάλι η απορία μου έμεινε άλυτη για πάντα. Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί η Ελλάδα αυτήν την περίοδο είναι πεσμένη στο χώμα, με σπασμένα τα γόνατα και χρειάζεται βοήθεια. Οι άνθρωποι όμως που την αγαπάνε, όπως οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, έχουν τόσο πολύ τρομάξει από το κακό που έπαθε, που όρμησαν από πάνω της και την χτυπούν, για να δείξουν προφανώς πόσο συμμερίζονται τον πόνο όλης της Ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, το μόνο που θα μπορούσε να πηγαίνει καλά σήμερα στην Ελλάδα, είναι ο τουρισμός της-η μόνη βαριά βιομηχανία που έχει. Αυτός όμως κατακρεουργείται από τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Και όταν για πολλοστή φορά αυτοί οι κύριοι εμπόδισαν τα κρουαζιερόπλοια να αφήσουν τουρίστες στα λιμάνια, και όλος ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον τους, (όχι όμως και το κράτος, που κάλλιστα θα μπορούσε να τους είχε σταματήσει, μια και ο αποκλεισμός είχε χαρακτηριστεί παράνομος από τα δικαστήρια, αλλά δεν το έκανε, και αυτό είναι μια άλλη απορία που θα μου μείνει άλυτη για πάντα), όταν λοιπόν ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον τους, η κυρία Παπαρήγα βγήκε στα κανάλια να τους υπερασπιστεί: «Μ’ αυτά που κάνει η κυβέρνηση καταστρέφει τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Αυτά που κάνει το ΠΑΜΕ θίγει τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες!» Κυρία Παπαρήγα, σας παρακαλώ, για να μην μου μείνουν άλλες άλυτες απορίες, και συμβάλουν στην λίστα των τραυματικών εμπειριών μου, παρακαλώ απαντήστε μου: γιατί είναι κακό να κλείσουν μερικές οικογενειακές επιχειρήσεις, και να πεινάσουν μερικές οικογένειες, αλλά το να κλείσει μια ξενοδοχειακή μονάδα από την οποία ζούνε είκοσι, τριάντα οικογένειες όχι μόνον δεν είναι κακό αλλά είναι και επιθυμητό; Μου φάνηκε, ή έκανα λάθος ότι, ευνοείτε μια Ελλάδα από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, όπου όλα τα μέλη της οικογένειας δουλεύουν νυχθημερόν να την συντηρήσουν, αλλά μόλις αυτή η επιχείρηση πάρει τα πάνω της και πάψει να είναι οικογενειακή, πιστεύετε ότι πρέπει να κλείνει; Μας θέλετε όλους μικροκαπιταλιστές, αλλά ως εκεί, γιατί εσείς είστε κατά του καπιταλισμού; Μας θέλετε μίζερους, τριτοκοσμικούς και απομονωμένους, με τουρίστες εξίσου μίζερους που θα πάνε στο ταβερνάκι, όπου η μαμά είναι στην κουζίνα, ο μπαμπάς στο ταμείο και τα ανήλικα παιδιά στο σερβίρισμα, και όχι στο πολυτελές εστιατόριο ενός μεγάλου ξενοδοχείου; Τέλος, σας παρακαλώ πέστε μου ποια είναι η γνώμη σας για την μαμά που όταν δει το παιδί της αιμόφυρτο στο χώμα, ορμάει και το ξυλοφορτώνει για να του κάνει καλό;

Μαρία Πέτρου