Περί Αργεντινής

Πρόσφατα βρέθηκα στο Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής. Μια πόλη με φαρδείς δρόμους και πλατείες, πάρκα και κλασσικά κτίρια μιας αρχοντικής εποχής. Τι το σπέσιαλ είναι αυτό; Το σπέσιαλ είναι ότι η Αργεντινή κήρυξε πτώχευση πριν περίπου δέκα χρόνια. Πτώχευση θα πει: δέσμευση ιδιωτικών καταθέσεων, περικοπή δημοσίων δαπανών, περικοπή ιδιωτικών δαπανών. Περικοπή δημοσίων δαπανών θα πει μη συντήρηση των δρόμων, των πεζοδρομίων, των πάρκων, των δημοσίων κτιρίων. Περικοπή ιδιωτικών δαπανών θα πει κτίρια άβαφα, ασυντήρητα, με μαυρισμένους τοίχους από την υγρασία και χαλασμένα στόρια. Πτώχευση θα πει άνθρωποι να βγαίνουν μόλις βραδιάσει και να αρχίζουν συστηματικά να καταξεσκίζουν τις μαύρες σακούλες σκουπιδιών που είχαν βγάλει οι κάτοικοι στα πεζοδρόμια, για να βρουν κάτι χρήσιμο που μπορεί να βρίσκεται εκεί μέσα και που μπορούν να το εμπορευτούν, μετακινούμενοι από σκουπιδοσακούλα σε σκουπιδοσακούλα, συστηματικά και με την διάθεση αρπακτικού, σκορπίζοντας ό,τι δεν τους ενδιαφέρει στο οδόστρωμα. Πτώχευση θα πει άνθρωποι άστεγοι να κοιμούνται στις εσοχές των εισόδων των κτιρίων. Και αυτά είναι μόνον αυτά που είδα σαν ένας περαστικός τουρίστας που έμεινε για λίγο στο κέντρο της πόλης. Και ξαφνικά μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: αν η Ελλάδα κήρυττε πτώχευση θα γινόταν έτσι σε δέκα χρόνια; Και άρχισαν να περνούν εικόνες από το μυαλό μου μεταφέροντας αυτά που έβλεπα εκεί στους αντίστοιχους δρόμους και κτίρια της Αθήνας. Φανταστείτε τον δρόμο δίπλα στο κτίριο της Βουλής που πάει προς το Κολωνάκι, την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, με το πεζοδρόμιο με σπασμένα πλακάκια και λάσπες. Φανταστείτε τις πολυκατοικίες που βλέπουν στην πλατεία Συντάγματος με χαλασμένα στόρια. Φανταστείτε την Εθνική πινακοθήκη με τα περβάζια των παραθύρων της «στολισμένα» με παλιοστρώματα που τα βάζουν εκεί οι άστεγοι κατά την διάρκεια της ημέρας για να τα κατεβάσουν το βράδυ και να κοιμηθούν κάτω από τα στέγαστρα των εισόδων.
Και τα είδα όλα αυτά και τρόμαξα. Ένοιωσα την άμεση ανάγκη να γυρίσω στην Ελλάδα και να πιάσω τον κάθε Έλληνα χωριστά να τον ταρακουνήσω να ξυπνήσει. Γιατί επαναπαυόμαστε είτε με τις εγκληματικές δηλώσεις ορισμένων πολιτικών ότι «δεν πειράζει να πτωχεύσει η Ελλάδα γιατί τότε θα τα πληρώσουν οι τράπεζες» (!) είτε με το γεγονός ότι κάθε λίγο ακούμε στην τηλεόραση ότι η ΣΔΟΕ έπιασε άλλον έναν με γιοτ και πισίνες που δεν τα δήλωνε, και νομίζουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε, γιατί εμείς δεν είμαστε φαταούληδες μεγαλοκαρχαρίες με γιοτ και πισίνες! Έτσι, ο Tάκης ο κομμωτής εξακολουθεί να μην κόβει απόδειξη για τα δέκα ευρώ που παίρνει για κάθε κούρεμα, με την δικαιολογία πότε ότι χάλασε το μηχανάκι του, πότε ότι του τέλειωσε η κορδέλα και άλλες τέτοιες κουτοπονηριές, γιατί έχει την συνείδηση του ήσυχη μια και αυτός είναι ένας μικροεπιχειρηματίας στο χωριό. Ο δε κυρ Γιώργος που έβαψε το σπίτι του για 1000 ευρώ δεν ζήτησε απόδειξη από «τον μεροκαματιάρη τον άνθρωπο» και η κυρία Ελένη όταν την ρώτησα αν πήρε απόδειξη από τον υδραυλικό μου απάντησε «Από τον φουκαρά τον άνθρωπο θα πάρω απόδειξη; Αυτός ούτε που έχει δηλωμένο το επάγγελμα του!». Εκείνο που ξεχνάμε όμως είναι ότι από ένα ευρώ να κλέβουμε το κράτος ο καθένας από εμάς κάθε μέρα, τα 10 εκατομμύρια των «φουκαράδων» που είμαστε μας κάνουν 10 εκατομμύρια κλέψιμο την ημέρα! Σκεφτείτε πόσα νοσοκομεία, σχολεία και δρόμοι είναι αυτά τα λεφτά! Και τα μεν εκατομμύρια που κλέβει ο μεγαλοκαρχαρίας, το κράτος έχει μια ελπίδα να τα πάρει πίσω, μια και η ΣΔΟΕ κάπως μπορεί να στριμώξει τον μεγαλοαπατεώνα, τα εκατομμύρια όμως που κλέβουν τα 10 εκατομύρια κοινοί θνητοί, όπως εσύ και εγώ, που κλέβουμε το ένα ευρώ εδώ και το άλλο ευρώ εκεί, το κράτος δεν έχει καμία ελπίδα να τα πάρει.
Έτσι, επαναπαυμένοι με τις πρόσφατες επιτυχίες της ΣΔΟΕ υπνοβατούμε προς την καταστροφή και βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω, πιστεύοντας ότι είναι «άλλοι αυτοί που κλέβουν και κλέβουν» ενώ εμείς, εμείς είμαστε οι μαρίδες που δεν κάνουν μεγάλη διαφορά!
Και ξεχνάμε ότι δέκα εκατομμύρια μαρίδες ζυγίζουν πολύ παραπάνω από έναν μεγαλοκαρχαρία!

Μαρία Πέτρου