Περί καθέτων προκλήσεων και δου και γου

Όταν πήγα για πρώτη φορά στην Αγγλία την δεκαετία του 70, το γραφείο του ΕΟΤ στο Λονδίνο ήταν στην Regent Street και είχε στην βιτρίνα του τον χάρτη της «Ελλάδας», μόνο που δεν ήταν ο χάρτης της Ελλάδας γιατί έδειχνε την χώρα μόνον από την Θεσσαλία κα κάτω. Από πάνω βέβαια έγραφε “Greece”. Τότε λοιπόν έτυχε να αναφέρω σε κάποιους Έλληνες φοιτητές που έκανα μάθημα ότι οι Βορειοελλαδίτες αισθάνονται τελείως παραμελημένοι. Παράδειγμα, ούτε στον χάρτη της Ελλάδας που είναι για να προσελκύει τουρίστες δεν μας περιλαμβάνουν, θαρρείς κα την Βόρειο Ελλάδα την έχουν για πέταμα! Τα λόγια μου δεν πήγαν χαμένα. Μετά από μερικές εβδομάδες, ο Κωνσταντίνος, ένας από τους φοιτητές μου, μου είπε: «Περάστε ξανά από την Regent Street. Θα δείτε ότι ο χάρτης έχει διορθωθεί!». Έτυχε ο πατέρας του παιδιού να γνωρίζει τον διευθυντή του ΕΟΤ Λονδίνου, και τα λόγια μου είχαν φτάσει στα κατάλληλα αυτιά! Πράγματι, ο χάρτης είχε διορθωθεί και παρέμεινε διορθωμένος όσα χρόνια ο ΕΟΤ ήταν στην Regent Street και είχα την ευκαιρία να τον βλέπω.
Τώρα, μετά από πάνω από τριάντα χρόνια, πολλά έχουν αλλάξει στην Ελλάδα προς την σωστή κατεύθυνση, και πολλά όπως παραμένουν. Ακόμα οι ειδήσεις στην τηλεόραση είναι σαν να απευθύνονται στους Αθηναίους μόνον, και έτσι Χριστούγεννα κα Πάσχα ακούμε για το πόσο έκανε η γαλοπούλα ή το αρνάκι στην Βαρβάκειο και αν είχε επάρκεια η αγορά (της Αθήνας)-το τελευταίο δε το μαθαίνουμε από ανυποψίαστους περαστικούς που τους σταματούν στον δρόμο, τους χώνουν ένα ματσούκι στην μούρη και τους κάνουν την φοβερή ερώτηση!
Ακόμα μας λένε ποιοί δρόμοι της Αθήνας έχουν κυκλοφοριακή συμφόρηση λόγω έργων και πόσοι Αθηναίοι πήγαν σήμερα εκδρομή, θαρρείς και κάποιος που μένει στον Έβρο ή στην Πελοπόννησο είχε μεγάλη αγωνία να ξέρει. Θα μου πείς βέβαια ότι αυτό γίνεται γιατί η Αθήνα έχει 5.000.000 ανθρώπους. Και εγώ θα σου απαντήσω ότι η υπόλοιπη Ελλάδα έχει 6.000.000! Ακόμα στην Ελλάδα θεωρείται κωμωδία το να βγει κάποιος στην τηλεόραση και να κάνει τον κουφό ή να μιλάει με επαρχιακή προφορά. Έτσι το «ναι για» είναι άξιον ειρωνείας ενώ το «ναι αμέ» είναι δεκτό. Το «θα σε κάνω κεφτέδες» είναι αστείο ενώ το «θα σου κάνω χαλβά» είναι σοβαρό! Ακόμα στην Ελλάδα η έννοια της ανεξιθρησκίας είναι παρεξηγημένη. Έτσι, ενώ στην Αγγλία αν ένας δάσκαλος κρεμούσε στον τοίχο μιας τάξης, όπου διδάσκονται μουσουλμανάκια, χριστιανικά σύμβολα, θα απολύονταν αμέσως, στην Ελλάδα μπορεί να το κάνει ανενόχλητα και ίσως και να επικροτηθεί. Και ενώ στην Αγγλία αν κάποιος τολμούσε να ξεχωρίσει το παιδί για την καταγωγή ή την θρησκεία του, θα έχανε την δουλειά του ως ρατσιστής, στην Ελλάδα ορισμένοι έχουν το θράσος να βγαίνουν και στην τηλεόραση ακόμα και να μιλάνε για «Αλβανάκια» που βγήκαν πρώτοι μαθητές και δεν μπορούν να τιμηθούν γι’ αυτό κρατώντας την σημαία του σχολείου! Ακόμα στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αναίσχυντα και ατιμώρητα βλέπουν τον Αλβανό, τον Ρωσοπόντιο, τον μουσουλμάνο, τον τσιγγάνο, τον Γιεχωβά, πριν δουν τον άνθρωπο, το παιδί, τον μαθητή!
Βέβαια, υπάρχει και το άλλο εξτρίμ. Στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες ορισμένα πράγματα έχουν φτάσει στα άκρα. Έτσι το να πεις ότι κάποιος είναι κοντός μπορεί να θεωρηθεί υβριστικό, και γι’ αυτό πρέπει να λες ότι είναι άτομο με «κάθετη πρόκληση» (vertically challenged)! Το να φοράει σταυρό η αεροσυνοδός δεν είναι δεκτό μια και οι μουσουλμάνες συνάδελφοι της δεν επιτρέπεται να φορούν την μαντίλα, που είναι το δικό τους θρησκευτικό σύμβολο. Αλλά ας μην πάμε μακριά. Είπα ότι στην Ελλάδα πολλά έχουν αλλάξει και πολλά όχι. Το κακό είναι ότι κάποια από αυτά που άλλαξαν έφτασαν και στο εξτρίμ. Έτσι έχουμε πολιτικούς που θέλοντας να ταυτιστούν με τον αγράμματο Ελληνικό λαό μας ξεφουρνίζουν όρους όπως η Γουγουέτ, το Δουνουτού και το Κουκουού. Και ενώ ο Αμερικανός, ο Γιαπονέζος και ο Κινέζος θα εξακολουθούν να λένε «γάμμα» και «δέλτα» και «κάπα», ο Έλληνας μορφωμένος που θέλει να δείξει ότι είναι παιδί του λαού και δεν τον περιφρονεί, θα λέει «γου» και «δου» και «κου»! Μπορεί έτσι να φτάσει και στο «γουμουτου-σόισου»! Φυσικά εννοώ ότι θα το λέει αυτό όταν αναφέρεται στο «Γραφείο Μεταφορών και Ταξιδίων για όλη σου την οικογένεια». Δεν φαντάζομαι να νομίζατε ότι εννοούσα τίποτα άλλο!

Μαρία Πέτρου