Περί της Μπάρμπης και του σπιτιού της

Το 1959 έκανε την εμφάνιση της η Μπάρμπη, η πρώτη κούκλα που απευθύνονταν στο γυναικείο αντί για το μητρικό ένστικτο των κοριτσιών. Στα επόμενα χρόνια, μέχρι ακόμα και σήμερα, η Μπάρμπη κυριάρχησε στην αγορά του παιχνιδιού. Πολύ σύντομα είχαμε την γκαρνταρόμπα της Μπάρμπης, το αυτοκίνητο της Μπάρμπης, και βέβαια και το σπίτι της Μπάρμπης, ένα ροζ σπιτάκι που τα είχε όλα: τις βρυσούλες του, τις μπανιερίτσες του, τα παραθυράκια του, τα τηλεφωνάκια του, όλα τέλος πάντων. Το σπίτι της Μπάρμπης τα είχε όλα! Τα είχε όλα, αλλά τίποτα δεν δούλευε!

Μερικές φορές αυτή η χώρα είναι σαν το σπίτι της Μπάρμπης: τα έχει όλα και τίποτα δεν δουλεύει. Μήπως δουλεύει το δικαστικό σύστημα; (πώς γίνεται και ο κύριος Ψωμιάδης, ενώ παύτηκε από περιφερειάρχης με δικαστική απόφαση λόγω κατάχρησης εξουσίας, εξακολουθεί και κυκλοφορεί ως περιφερειάρχης στην Θεσσαλονίκη;) η τροχαία; (είδατε ποτέ καμιά κάμερα να πιάνει κάποιον που τρέχει σαν παλαβός;) η αστυνομία; (γιατί ακόμα οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι παραμένουν άγνωστοι;) Ας πάρουμε για παράδειγμα τον νόμο περί κράνους των μοτοσικλετιστών. Θεσμοθετήθηκε για να σώσει ζωές. Έλα όμως που κάποιο στραβόξυλο στην επιτροπή που τον επεξεργάστηκε προφανώς είχε κάποια απωθημένα να βγάλει και κατάφερε να αλλάξει μια κρίσιμη λέξη στον νόμο ώστε να τον κάνει άχρηστο! Έτσι, οι νομοταγείς μοτοσικλετιστές κουβαλούν το κράνος τους σαν βραχιόλι στο χέρι αντί να το φοράνε, μια και ο νόμος λέει ότι ο μοτοσικλετιστής πρέπει να «έχει» κράνος, αντί να λέει ότι πρέπει να «φοράει» κράνος! Ας πάρουμε και τον νόμο περί φαρμακείων στα αυτοκίνητα, που και αυτός έγινε για να σώσει ζωές. Έλα όμως που δεν λέει τί πρέπει να περιέχει το φαρμακείου του αυτοκινήτου! Έτσι τα περισσότερα φαρμακεία που οι νομοταγείς αυτοκινητιστές έχουν στα αυτοκίνητα τους είναι κάτι πλαστικά κουτάκια με έναν σταυρό απέξω και ένα πακέτο χαρτομάνδηλα μέσα! Και μια και μιλάμε για φαρμακεία: ο νόμος περί απελευθέρωσης του επαγγέλματος, που υποτίθεται ότι θα ξεχώριζε τον ρόλο του επιχειρηματία από αυτόν του επιστήμονα, και θα επέτρεπε σε οποιονδήποτε να ανοίξει φαρμακείο αρκεί να υπάρχει μόνιμος φαρμακοποιός μέσα, από δω μπασταρδεύτηκε από κει μπασταρδεύτηκε, και κατάντησε αγνώριστος: τώρα «απελευθέρωση του επαγγέλματος» σημαίνει απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των φαρμακείων, που ο σύλλογος φαρμακοποιών έτσι και αλλιώς αποφάσισε να μην εφαρμόσει! Κατά τα άλλα, το επάγγελμα του φαρμακοποιού απελευθερώθηκε! Έχουμε και έναν ωραίο νόμο για την ΔΕΗ: για να σε δώσει ρεύμα πρέπει να καταθέσεις το σχέδιο της ηλεκτρικής εγκατάστασης του σπιτιού. Και αυτός ο νόμος έχει γίνει για να σώσει κόπο και ίσως ζωές: δεν θα ήταν φρόνιμο πριν αρχίσεις να καρφώνεις σε κάποιον τοίχο να ξέρεις αν περνάν καλώδια από πίσω; Έλα όμως που οι ηλεκτρολόγοι έχουν μερικά στάνταρντ σχέδια, ένα για μονοκατοικία, ένα για διαμέρισμα ενός δωματίου, ένα για διαμέρισμα δύο δωματίων κλπ. Σου δίνουν λοιπόν ένα και σου λένε κατάθεσε αυτό! Και αν τολμήσεις να πεις ότι αυτό το σχέδιο δεν είναι του σπιτιού σου, αλλοίμονο σου! Το λιγότερο που θα σου πουν είναι ότι είσαι για δέσιμο!

Αλλά είναι μόνον το σπίτι της Μπάρμπης που δεν λειτουργεί; Μήπως η ίδια η Μπάρμπη πάει καλύτερα; Μήπως λειτουργούν τα αυτάκια της; Όχι βέβαια! Η Μπάρμπη έχει κενό ανάμεσα στα δύο αυτιά! Τώρα τί έχουν οι πολιτικοί μας ανάμεσα στα δύο αυτιά, ένας Θεός ξέρει! Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται οτιδήποτε ερώτηση να κάνει ο δημοσιογράφος στον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να παίρνει πάντα την ίδια απάντηση: «Αντιλαϊκά μέτρα υπέρ της πλουτοκρατίας» , ή το πώς γίνεται ότι ό,τι και να λένε οι Ευρωπαίοι φίλοι και δανειστές μας, ο κύριος Σαμαράς να εξακολουθεί να επαναλαμβάνει: «Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους...Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους... Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους...». Φαίνεται τελικά ότι η Μπάρμπη έχει μέσα της ένα μαγνητοφωνάκι, σαν τις άλλες κούκλες της παιδικής μας ηλικίας, εκείνες που «μιλούσαν» και επαναλάμβαναν συνέχεια την ίδια φράση: «Μαμά πει-νά-ω...Μαμά πει-νά-ω...Μαμά πει-νά-ω...» ή «Μαμά θέ-λω ά-λλα-γμα... Μαμά θέ-λω ά-λλα-γμα... Μαμά θέ-λω ά-λλα-γμα...», που στα κινέζικα μεταφράζεται σε «Μαμά χέ-στη-κα...(τρις)», κάτι περίπου σαν αυτό που λένε οι δανειστές μας όταν ακούν τα περί επαναδιαπραγμάτευσης. Η κάθε σκεπτόμενη Μπάρμπη όμως ξέρει, ότι για να ζητήσεις επαναδιαπραγμάτευση του συμβολαίου σου, θα πρέπει να έχεις πάρει στο χέρι έναν καινούριο άσσο, που στην περίπτωση μας μεταφράζεται στο να έχεις δείξει ότι οι μεταρρυθμίσεις που έκανες ως τώρα δούλεψαν, και ο λαός είναι μονιασμένος και αποφασισμένος να πατάξει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Και μια και δεν υπάρχει τέτοιος άσσος, τα περί επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους απλώς δίνουν την ψεύτικη εντύπωση σε όλους τους Μπάρμπους και τις Μπάρμπες, με το κενό ανάμεσα στα αυτιά, ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, ενώ δεν υπάρχουν, και τους παρέχουν κίνητρα για τα έκτροπα που βλέπουμε να εκτυλίσσονται στους δρόμους της Αθήνας και αλλού.

Μαρία Πέτρου