Ο Heinrich Heine, Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, το 1821 έγραψε: «’Οπου καίνε βιβλία θα καταλήξουν κάποτε να καίνε ανθρώπους!» Αυτά τα λόγια θεωρούνται προφητικά για τις πράξεις του Ναζισμού έναν αιώνα αργότερα, όταν στις 10 Μαΐου του 1933 φοιτητές έκαψαν τελετουργικά στο Βερολίνο 25000 τόμους βιβλίων «αντι-Γερμανικού» περιεχομένου. Εμείς οι Έλληνες, όμως, είμαστε όπως πάντα λίγο αλλιώτικοι από τους άλλους Ευρωπαίους. Εμείς αρχίσαμε με το κάψιμο των ανθρώπων (μήπως ξεχάσατε τους τρεις που κάηκαν πέρσι από τους διαδηλωτές μέσα στην τράπεζα Marfin γιατί ήταν απεργοσπάστες;) και φέτος συνεχίσαμε με τα βιβλία και τα έργα τέχνης όπως τα εννιά νεοκλασικά κτίρια που κάψαμε μαζί με δεκάδες άλλα στην Αθήνα την περασμένη Κυριακή. Η ανθρωπότητα μπορεί να ξεχάσει ή ακόμα και να συγχωρήσει την κατάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Τούρκους και τις σφαγές ανθρώπων που έγιναν (άλλωστε ποιός κατακτητής δεν σφάζει-μήπως ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Ασία με μεταξωτές κορδέλες;) αλλά πάντα θα θυμάται την καταστροφή των ψηφιδωτών της Αγίας Σοφίας, και των μαρμάρων και στέγης του Παρθενώνα. Ο κόσμος μπορεί να ξεχάσει την καταπίεση των γυναικών από τους Ταλιμπάν, αλλά ποτέ δεν θα τους συγχωρήσει την καταστροφή των αγαλμάτων του Βούδα ύψους 50 μέτρων που είχαν σκαλιστεί στους βράχους 1800 χρόνια πριν. Ούτε η κοινωνία θα ξεχάσει και θα συγχωρήσει ποτέ τις καταστροφές έργων τέχνης και αρχαίων κειμηλίων που έκανε η Μορφωτική επανάσταση στην Κίνα την τριετία 1966-69, ακόμα και αν ξεχάσει τις ακρότητες που υπέφεραν τότε οι Κινέζοι διανοούμενοι.
Την περασμένη Κυριακή μπήκαμε και εμείς στο πάνθεον αυτών των βαρβάρων. Αποδείξαμε ότι και εμείς ξέρουμε να καίμε βιβλία, να σπάζουμε μάρμαρα και να γκρεμίζουμε έργα τέχνης. Και λέω «εμείς», γιατί εμείς, η κοινωνία, συλλογικά κάψαμε και σπάσαμε και διαλύσαμε την ομορφιά και τον πολιτισμό. Μήπως εμείς δεν είμαστε που καραδοκούμε συνεχώς, έτοιμοι να ορμίσουμε και να κατασπαράξουμε την Αστυνομία στο κάθε της στραβοπάτημα; Εμείς δεν ήμασταν που κουνούσαμε το κεφάλι με κατανόηση για τους «αγανακτισμένους» που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας επειδή ένας εγκληματίας, που έτυχε να είναι αστυνομικός, πυροβόλησε και σκότωσε το παιδί στα Εξάρχεια; Εμείς δεν είμαστε που θέλουμε μια αστυνομία αναποτελεσματική, ήπια και ευνουχισμένη; Εμείς δεν είμαστε που απορρίψαμε τις κάμερες ασφάλειας στους δρόμους γιατί παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα μας, το δικαίωμα μας δηλαδή να πούμε ψέματα στον εργοδότη ότι είμαστε άρρωστοι για να πάμε στο γήπεδο ή να βγούμε βόλτα με τον εραστή μας και να μην διατρέχουμε τον κίνδυνο να καταγραφούν οι κινήσεις μας από κάποια κάμερα και να μας δουν μάτια που δεν θέλουμε να μας δουν; Εμείς δεν είμαστε που παραμορφώνουμε στην οθόνη της τηλεόρασης το πρόσωπο του εγκληματία ακόμα και σε βίντεο που τον δείχνει να παρανομεί, για να προστατεύσουμε την ταυτότητα του, και μ’ αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά παρεμποδίζουμε το έργο του εντοπισμού και σύληψης του; Εμείς δεν είμαστε που θα θεωρούσαμε τον Πρύτανη φασίστα αν καλούσε την Αστυνομία να συλλάβει τους εγκληματίες που κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής και το χρησιμοποίησαν για στρατηγείο τους; Εμείς δεν είμαστε που θα θεωρούσαμε προδότη όποιον έτρεχε και κατήγγειλε με τρανταχτή φωνή και με τρόπο που δεν θα άφηνε περιθώρια για αδιαφορία το γεγονός ότι είδε εγκληματίες να ετοιμάζουν μολότοφ μέσα στην Νομική; Εμείς δεν είμαστε που θα φωνάζαμε αγανακτισμένοι αν η Αστυνομία μας σταματούσε να δει τί έχουμε μέσα στον σάκκο που κουβαλάμε; Η κοινωνία μας έχει κάνει τις επιλογές της: έχουμε άφθονα ανθρώπινα δικαιώματα! Μπορούμε να πάμε βόλτα με τον εραστή μας χωρίς να μας καταγράψει καμία κάμερα. Μπορούμε να κάνουμε σκασιαρχείο χωρίς να μας πιάσουν. Μπορούμε να κουβαλάμε σάκους με μολότοφ και πέτρες χωρίς να μας σταματήσει κανείς. Μπορούμε να σπάζουμε και να ξανασπάζουμε τα μάρμαρα των έργων τέχνης έτσι για να ξεδώσουμε και να βγάλουμε τα απωθημένα μας. Και μπορούμε να θρηνούμε μετά με κροκοδειλίσια δάκρυα γι’ αυτά! Κανείς δεν θα μας πει υποκριτές! Έχουμε ανθρώπινες ελευθερίες, άξιες του χώρου που γέννησε την ιδέα της Δημοκρατίας! Μόνο που ξεχάσαμε ότι και η Δημοκρατία και η Ελευθερία και ο Πολιτισμός χρειάζονται περιφρούρηση, αλλιώς πεθαίνουν κάτω από μια στοίβα σπασμένα μάρμαρα.
Μαρία Πέτρου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα! Δείτε τί λέτε στην προηγούμενη ανάρτησή σας "Περί Πολέμων":
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έζησαν οι προηγούμενες γενιές αυτό έκαναν: κατέστρεψαν τις κοινωνίες που δεν τραβούσαν άλλο: την αποικιοκρατία, την καταπίεση των γυναικών, το ταξικό σύστημα, τον φεουδαρχισμό, τα γκέτα των Εβραίων. Ισως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν οι ανθρωποθυσίες που έκανε η ανθρωπότητα στους θεούς για να εξιλεωθεί από τις αμαρτίες της."
Άρα με βάση τη λογική σας το σπάσιμο των μαρμάρων είναι για να καταστρέψει μία κοινωνία που δεν τραβάει άλλο: την εκλογή πολιτικών δυνάμεων που ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο παρά για την πρόνοια και την ανάπτυξη της χώρας τους, την υποκλοπή δημόσιου χρήματος, την υποταγή μιας ολόκληρης χώρας στις επιταγές άλλων ευρωπαικών χωρών, τη μη αξιοκρατία και το βόλεμα.
Ή μήπως το πραγματικό πρόβλημα στη χώρα αυτή είναι η παραβίαση της κίτρινης γραμμής στο αεροδρόμιο όπως λέτε και γι αυτό σπάζουν τα μάρμαρα?
Το ότι "προβλέπω" την καταστροφή της κοινωνίας μας δεν σημαίνει ούτε ότι την θέλω, ούτε ότι την επιδιώκω, όσο και αν μακροπρόθεσμα μια καλύτερη κοινωνία μπορεί να προκύψει. Πρέπει να καταστρέψουμε τα μάρμαρα γι΄αυτό; Είναι πόνος ψυχής να βλέπεις να καταστρέφονται έργα τέχνης και να καίγονται βιβλιοπωλεία σε οποιαδήποτε περίπτωση. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι αυτοί που το έκαψαν ήταν πράγματι οι αναξιοπαθούντες λόγω Μνημονίου. Όσο και να πεινάς με το κάψεις ένα βιβλιοπωλείο ή ένα νεοκλασσικό κτίριο δεν θα βελτιώσεις την κατάσταση σου. Χρειάζεται και μια δώση βαρβαρότητας μέσα σου για να το κάνεις (καθώς και τάση να παραβιάζεις τις κίτρινες γραμμές που μένουν απροστάτευτες λόγω έλλειψης σωστής αστυνόμευσης (σωστής όχι υπερβολικής)). Χώρια που όπως έγινε γνωστό, πολλοί ιδιοκτήτες εκβιάστηκαν να δώσουν λεφτά για να σώσουν τις περιουσίες τους, που σημαίνει καθαρή εγκληματικότητα και όχι πηγαία αγανάκτηση καταπιεσμένου. Αυτό που έγραψα και τότε: Αλοίμονο σε μας που βιώνουμε τον 4ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κοινωνία μας καταρρέει μέσω της κατάρευσης του αστυνομικού, του δικαστικού και του πολιτικού συστήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν πρέπει να καταστρέψουμε τα μάρμαρα γι αυτό. Αυτό εξυπακούεται. Όπως και δεν μπορούμε να πούμε ότι οι παγκόσμιοι πόλεμοι, ναι μεν εξαφάνισαν και εξαθλίωσαν χιλιάδες οικογένειες, αλλά οδήγησαν σε πολύ καλά πράγματα όπως στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών. Το ένα δεν είναι η αιτία του άλλου. Πιθανώς αν δεν είχαν γίνει οι πόλεμοι τα δικαιώματα των γυναικών θα κατοχυρώνονταν ούτως η άλλως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τώρα την ελληνική κοινωνία. Αυτή δεν πρόκειται να αυτοκαταστραφεί (ή καλύτερα να καταστραφεί) εξαιτίας όλων αυτών που αναφέρετε παθιασμένα σε όλες τις αναρτήσεις σας: δηλαδή της κακής νοοτροπίας των ελλήνων, στην παράβαση της κίτρινης γραμμής και την ελλειψη ηλεκτρονικών δηλώσεων. Τα σχόλια αυτά είναι πράγματι πολύ αντιπροσωπευτικά και υπαρκτά. Όμως, το να αποδίδετε σ'αυτά την κατάσταση που βιώνει τον καιρό αυτό η Ελλάδα μου φαίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο, γιατί δεν αναδεικνύει την πραγματική αιτία του προβλήματος.
Μου θυμίσατε τον Ισοκράτη: "Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία." Δε νομίζω πως έχει λύση το πρόβλημα. Είναι μια κατάσταση στην οποία διαλέγουμε στρατόπεδο.
ΑπάντησηΔιαγραφή