Περί θανάτου

Όταν ήμουν 17 χρονών σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τότε σκέφτηκα πολύ για τον θάνατο. Γιατί πεθαίνουμε; Ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Γιατί αφού μας λένε ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και παντογνώστης και τέλος πάντων παν τα πάντα, να κάνει άλλους κακούς, άλλους καλούς, άλλους να βασανίζονται και άλλους να μην τους ματώνει η μύτη; Κατέληξα λοιπόν τότε στην εξής λογική επιχειρηματολογία. Ας δεχτούμε ότι ο Θεός πράγματι είναι τέλειος σε όλα. Ένας τέλειος μηχανικός δεν θα μπορούσε να κατασκευάσει κάτι που άλλοτε δουλεύει και άλλοτε δεν δουλεύει. Ένας τέλειος μηχανικός οτιδήποτε κατασκεύαζε θα εκπλήρωνε τον σκοπό του στην εντέλεια, ανεξάρτητα συνθηκών, παρεμβάσεων, θορύβου, κλπ. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν παιδιά, κάποιο όχι. Άρα ο σκοπός της ύπαρξης μας δεν μπορεί να είναι η διαιώνιση του είδους. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν τους γύρω τους ευτυχισμένους και κάποιοι όχι. Άρα ούτε το να βοηθούμε ο ένας τον άλλον είναι σκοπός της ύπαρξης μας. Κάποιοι άνθρωποι δοξολογούν τον Θεό μέρα νύχτα και κάποιοι όχι. Πάει και αυτό σαν σκοπός ύπαρξης! Τι μας μένει; Τι είναι αυτό που κάνουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαίρετα; Όλοι παθαίνουν! Όλοι ανεξαίρετα! Να λοιπόν το μόνο που ένας τέλειος κατασκευαστής θα μπορούσε να είχε βάλει σαν σκοπό του κατασκευάσματος του! Μα θα μου πουν οι πιστοί χριστιανοί, ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ελεύθερη βούληση. Το επιχείρημα αυτό έχει λεχθεί πολλές φορές. Μπορείτε να φανταστείτε τον τέλειο μηχανικό να κατασκευάζει ένα αυτοκίνητο που όποτε θέλει τσουλάει και όποτε θέλει δεν τσουλάει; Μπορείτε να φανταστείτε έναν αρχιτέκτονα να κατασκεύαζε μια στέγη που όποτε θέλει βάζει την βροχή μέσα και όποτε θέλει όχι; Μ΄ αυτήν την λογική λοιπόν είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να πεθαίνει! Χρόνια αργότερα, βλέποντας τα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του Ντέϊβιντ Άντεμποροου για την ζωή στον πλανήτη μας, βρήκα και την απόδειξη της θεωρίας μου: 98% των θαλασσίων χελωνών που γεννιούνται γίνονται τροφή για τα θαλασσοπούλια μόλις βγουν από το αυγό. Το υπόλοιπο 2% πεθαίνει αφού κάνει πρώτα το καθήκον του για την διαιώνιση του είδους. Από τα εκατομμύρια σαρδελλών που συρρέουν στον ωκεανό νότια της Αφρικής, μια χούφτα επιβιώνουν για να διαιωνίσουν το είδος πριν πεθάνουν και αυτές. Οι υπόλοιπες γεννιούνται για να τραφούν οι καρχαρίες, τα θαλασσοπούλια και άλλα μεγάλα ψάρια. Πέρασαν πολλά χρόνια πριν ξανασκεφτώ για τον θάνατο, και αναπροσαρμόσω την θεωρία μου. Τώρα πια ξέρω κάτι που δεν είχα σκεφτεί τότε: αν δεν ξέραμε ότι θα πεθάνουμε, θα μπαίναμε ποτέ στον κόπο να πάρουμε εκείνο το έρημο το πτυχίο που μας παίδεψε χρόνια; Θα καθαρίζαμε τον κήπο μας από τα μπάζα; Θα παντρευόμασταν; Θα κάναμε παιδιά; Θα γράφαμε εκείνο το μυθιστόρημα που μας τριβέλιζε το μυαλό για να πάρει σάρκα και οστά; Ή θα μας έτρωγε ο ωχαδερφισμός: «Δε βαριέσαι καημένε, και αύριο μέρα είναι...Έχουμε καιρό... Μια αιωνιότητα!» Μετά λοιπόν από τόσες δεκαετίες, κατάλαβα γιατί ο Δημιουργός έκανε ένα και μόνον ένα πράγμα απόλυτα αναπόφευκτο για κάθε δημιούργημα του: έδωσε στο κάθε δημιούργημα του το δώρο της κινητήριας δύναμης της ζωής! Το προίκισε με τον θάνατο! Ίσως ακούγεται παράδοξο, αλλά τώρα πια πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει ζωή χωρίς να υπάρχει θάνατος! Ίσως λοιπόν, τελικά θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι «τα πάντα εν σοφία ποιήθηκαν»! Μαρία Πέτρου