Περί τεντυμποϋσμού

Πριν μερικές μέρες νεαροί κουκουλοφόροι μπήκαν σε κάποιον τοπικό σταθμό τηλεόρασης και πέταξαν γιαούρτια και αυγά στον εκφωνητή, γιατί λέει είχε πάρει τηλεφωνική συνέντευξη πριν μια βδομάδα από έναν εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, δηλαδή του Ελληνικού Νεοναζιστικού κόμματος. Τώρα τι ήταν αυτοί οι νεαροί;
Διανοούμενοι; Αμφιβάλλω. Αν ήταν διανοούμενοι θα πίστευαν στο «Διαφωνώ μ’ αυτό που λες αλλά θα υπερασπίσω μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες!».
Πεινασμένοι και καταπονημένοι από την οικονομική κατάσταση; Αμφιβάλλω. Αν ήταν πεινασμένοι θα τα έτρωγαν τα γιαούρτια αντί να τα πετάξουν! Αγανακτισμένοι για την δυστυχία των συνανθρώπων τους; Αμφιβάλλω. Αν ήταν θέμα συμπόνιας προς τους αναξιοπαθούντες θα έδιναν τα αυγά στους πεινασμένους αντί να τα πετάνε. Επίδοξοι ήρωες, που περιμένουν να δαφνοστεφανωθούν για τον ηρωϊσμό τους; Αμφιβάλλω. Αν ήθελαν δάφνες δεν θα έκρυβαν τα πρόσωπα τους με κουκούλες! Είναι πολύ απλό: ήταν τσογλανάκια που ήθελαν μια αφορμή για να κάνουν την πλάκα τους. Ή θα ήταν γιατί έχασε μια (κάποια, οποιαδήποτε) ποδοσφαιρική ομάδα, ή γιατί η σύζυγος του τραγουδιστή είναι βουλευτής, ή γιατί ψηφίστηκε το μνημόνιο-αμφιβάλλω αν έχουν ιδέα τι είναι, κάτι τέλος πάντων για να έχουν μια αφορμή να παίξουν γιαουρτοπόλεμο με κάποιο ανυποψίαστο θύμα!
Η Ελλάδα δυστυχώς έχει ξαναδεί τέτοια φαινόμενα. Για παράδειγμα ήταν κάποτε της μόδας οι μαθητές Γυμνασίου να πετούν γιαούρτια στους καθηγητές που δεν χώνευαν. Το κύμα εκείνο πέρασε με τον νόμο που απέκλειε από όλα τα σχολεία της χώρας μιας και δια παντός τους γιαουρτορίχτες. Γνώρισα κάποτε κάποιον που έμεινε αμόρφωτος γιατί τον είχαν αποβάλλει από όλα τα Γυμνάσια της χώρας για τον λόγο αυτό. Ύστερα είχαμε μια περίοδο που οι απογοητευμένες και εγκαταλελειμμένες «αθώες» ψυχές έριχναν βιτριόλι στο πρόσωπο αυτού που τις πρόδωσε, με αποτέλεσμα να προκαλούν παραμόρφωση, τύφλωση ή και θάνατο. Πέρασε και αυτό με την απαγόρευση της ελεύθερης πώλησης του βιτριολιού σαν καθαριστικό υγρό.
Τώρα τι κάνουμε; Υπήρξε κάποτε μια λύση: νόμος 4000 περί τεντυμποϊσμού, που ίσχυε από το 1958 ως το 1983. Ο νόμος προέβλεπε την δημόσια διαπόμπευση των ταραξιών. Εγώ θα πρότεινα κάτι πολύ πιο πρακτικό: ας τους βάλουν ποδιές και πλαστικά γάντια και ας τους αναγκάσουν να καθαρίσουν σε δημόσια θέα αυτά που έκαναν: τα γραψίματα στους τοίχους, τα γιαούρτια, τα αυγά και όλους τους βανδαλισμούς που προκαλούνε. Και αν υπάρχουν και κάποια χρήματα κάπου (αστείο είναι αυτό, αλλά τέλος πάντων) ας τους βάλουν σε ένα αεροπλάνο να τους στείλουν για εθελοντική εργασία σε κάποιο χωριό της Σομαλίας ή του Μαλί ή κάποιας άλλης Αφρικανικής χώρας, για έναν μήνα μόνον. Έτσι για να μάθουν τι θα πει πράγματι «μισθός πείνας», τι θα πει πράγματι φτώχεια, αρρώστια, στέρηση, καταπίεση και καταστροφή. Ίσως τότε να εκτιμήσουν καλύτερα τι τους προσφέρει η Ελληνική Δημοκρατία, έστω και στην σημερινή, την τραγική, την κουρελιασμένη, την Μνημονιακή μορφή της.
Μαρία Πέτρου