Στο βιβλίο Γεωγραφίας του Αγγλικού Γυμνασίου υπάρχει ένα κεφάλαιο για τις οικονομίες τίγρεις της Άπω Ανατολής. Ως οικονομίες τίγρεις (tiger economies) αναφέρονται οι Νότια Κορέα, η Ταϊβάν, η Σιγκαπούρη και το Χόνγκ Κόνγκ.
Οι χώρες αυτές είχαν μια θεαματική άνοδο στην οικονομία τους τις δεκαετίες του 70 και του 80, και τα Αγγλάκια μαθαίνουν πώς οι χώρες αυτές τα κατάφεραν. Διάβαζα λοιπόν εκεί ότι οι χώρες αυτές αναπτύχθηκαν βάσει στρατηγικής: πρώτα οι κυβερνήσεις τους ανέπτυξαν την υποδομή της κάθε χώρας (συγκοινωνίες, επικοινωνίες, ενέργεια) και μετά έγιναν οι επενδύσεις στην πρωτογενή παραγωγή, κυρίως στα ηλεκτρονικά, δηλαδή σε τεχνολογίες αιχμής της εποχής. Τα βιβλία βέβαια αναφέρουν και έναν άλλον σημαντικό παράγοντα, δηλαδή την διαθεσιμότητα καλά εκπαιδευμένου και αξιόπιστου εργατικού δυναμικού.
Άκουγα σήμερα στην τηλεόραση τις θέσεις κάποιων καλοπροαίρετων υποψήφιων βουλευτών του ευρέως χώρου της Αριστεράς να επιτίθενται στην προτεραιότητα που βάζουν και οι Ευρωπαίοι και τα μεγάλα κόμματα της Ελλάδας στην επανέναρξη των μεγάλων έργων που ή σταμάτησαν ή δεν άρχισαν ποτέ. Το επιχείρημα ήταν ότι τα έργα αυτά θα δημιουργήσουν προσωρινές θέσεις εργασίας αλλά δεν θα βοηθήσουν στην οικονομία της χώρας που αυτή τη στιγμή χρειάζεται πρωτογενή παραγωγή. Εδώ διαφωνώ κάθετα. Η πρωτογενής παραγωγή (και η δευτερογενής και η τριτογενής) χρειάζονται πρώτα από όλα καλές υποδομές. Αν δεν υπάρχουν αυτοκινητόδρομοι, καλοί και αξιόπιστοι σιδηρόδρομοι, αξιόπιστες τηλεπικοινωνίες, αεροπορικές διασυνδέσεις και αξιόπιστο ηλεκτρικό δίκτυο, πώς θα προωθηθεί η παραγωγή στην αγορά; Πώς να πάει ένας επιχειρηματίας να στήσει επιχείρηση στα Γιάννενα, όταν για να πάει στην Αθήνα να διεκπεραιώσει μια υπόθεση του πρέπει να χάσει δύο ή τρεις μέρες; Η μοναδική ημερήσια πτήση Αθήνα-Γιάννενα-Αθήνα είναι γύρω στις 12 το μεσημέρι, πολύ αργά για να κάνει κανείς την δουλειά του την ίδια μέρα, και ίσως πολύ νωρίς για να προλάβει να την τελειώσει το άλλο πρωί και να γυρίσει στην επιχείρηση του! Ο Λονδρέζος μπορεί να πάει αυθημερόν στο Μιλάνο ενώ ο Θεσσαλονικιός θέλει δύο μέρες για να πάει στο νευρωνικό κέντρο της Ευρώπης, τις Βρυξέλλες! Χώρια που μια κατολίσθηση στα Τέμπη αποκόπτει την Βόρεια από την Νότια Ελλάδα. Άρα, πρώτα και πάνω από όλα χρειαζόμαστε τα έργα υποδομής: είναι το νευρικό σύστημα, είναι ο μεταβολισμός της χώρας, είναι αυτό που κάνει την χώρα να λειτουργεί σαν κάτι το ενιαίο, σαν ένας ζωντανός οργανισμός.
Αλλά υπάρχει και κάποιο άλλο βασικό χαρακτηριστικό που έχουν για κοινό γνώρισμα οι οικονομίες τίγρεις: όλες έχουν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Προχθές άκουσα κάποιον της Χρυσής Αυγής να απαντάει ως εξής όταν τον αποκάλεσαν νεοναζιστή: «Εμείς δεν είμαστε ναζιστές! Είμαστε με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο! Μόνο τότε η οικονομία της Ελλάδας πήγαινε καλά!» Για όσους είναι πολύ νέοι για να το ξέρουν, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο στρατιωτικός δικτάτορας της Ελλάδας πριν 45 χρόνια. Αυτή η δήλωση του νεαρού μου θύμισε αυτό που λένε οι Ιταλοί: «Μόνον επί Μουσολίνη τα τραίνα της Ιταλίας ήταν στην ώρα τους!» Τι λέω λοιπόν; Υπερασπίζομαι τον ολοκληρωτισμό; Όχι βέβαια! Μια δημοκρατία όμως θα πρέπει να μπορεί να χειρίζεται τις καταστάσεις ακόμα και όταν πρέπει να καταλύσει προσωρινά κάποιες ελευθερίες. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει το θάρρος να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και να επιστρατεύσει τους πολίτες της όταν η επιβίωση της χώρας το απαιτεί. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, μπορεί και να επιβάλει ένα είδος προσωρινού ολοκληρωτισμού και να τον αποσύρει αργότερα, χωρίς να τορπιλίσει τους θεσμούς της Δημοκρατίας. ΄Ενας δικτάτορας μπορεί να κάνει την οικονομία καλύτερη, μπορεί να κάνει τα τρένα να πηγαίνουν στην ώρα τους, αλλά στην διαδικασία θα σκοτώσει το μεγαλύτερο αγαθό της χώρας, την δημοκρατία. Ενώ η κατάσταση ανάγκης που μπορεί να κηρύξει μια δημοκρατική κυβέρνηση έχει καθαρή ημερομηνία λήξης. Τώρα γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν το έκαναν, παραμένει ακατανόητο! Προτίμησαν να δουν την χώρα να παραλύει από τα τρακτέρ των αγροτών, την παραγωγή της Κρήτης να καταστρέφεται από τους ναυτεργάτες, τον τουρισμό της Ελλάδας να αποτελειώνεται από τους εκάστοτε απεργούς, την στιγμή που η οικονομία της χώρας ψυχορραγούσε! Μα αν δεν ήταν και δεν είναι τώρα κατάσταση έκτακτης ανάγκης πότε θα είναι; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να έχουμε αυτήν την στιγμή ένα σημαντικό ποσοστό της Ελληνικής κοινωνίας να νοσταλγούν τον Παπαδόπουλο και την παρέα του! Συγχαρητήρια! Διατηρήσατε το δικαίωμα της απεργίας, αλλά χάσατε τον κόσμο που θέλει να το διατηρήσει! Έτσι φτάσαμε να έχουμε ισχυρή υποστήριξη για την Παπαρήγα από την μια μεριά, που θέλει να φέρει ένα Σταλινιστικό καθεστώς στην Ελλάδα (στο Σοβιετικό καθεστώς δεν επιτρεπόταν οι απεργίες!), και για την Χρυσή Αυγή από την άλλη, που θέλει να επανα-εφεύρει την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών, Καθολικών Διαμαρτυρομένων!
Μαρία Πέτρου
Άκουγα σήμερα στην τηλεόραση τις θέσεις κάποιων καλοπροαίρετων υποψήφιων βουλευτών του ευρέως χώρου της Αριστεράς να επιτίθενται στην προτεραιότητα που βάζουν και οι Ευρωπαίοι και τα μεγάλα κόμματα της Ελλάδας στην επανέναρξη των μεγάλων έργων που ή σταμάτησαν ή δεν άρχισαν ποτέ. Το επιχείρημα ήταν ότι τα έργα αυτά θα δημιουργήσουν προσωρινές θέσεις εργασίας αλλά δεν θα βοηθήσουν στην οικονομία της χώρας που αυτή τη στιγμή χρειάζεται πρωτογενή παραγωγή. Εδώ διαφωνώ κάθετα. Η πρωτογενής παραγωγή (και η δευτερογενής και η τριτογενής) χρειάζονται πρώτα από όλα καλές υποδομές. Αν δεν υπάρχουν αυτοκινητόδρομοι, καλοί και αξιόπιστοι σιδηρόδρομοι, αξιόπιστες τηλεπικοινωνίες, αεροπορικές διασυνδέσεις και αξιόπιστο ηλεκτρικό δίκτυο, πώς θα προωθηθεί η παραγωγή στην αγορά; Πώς να πάει ένας επιχειρηματίας να στήσει επιχείρηση στα Γιάννενα, όταν για να πάει στην Αθήνα να διεκπεραιώσει μια υπόθεση του πρέπει να χάσει δύο ή τρεις μέρες; Η μοναδική ημερήσια πτήση Αθήνα-Γιάννενα-Αθήνα είναι γύρω στις 12 το μεσημέρι, πολύ αργά για να κάνει κανείς την δουλειά του την ίδια μέρα, και ίσως πολύ νωρίς για να προλάβει να την τελειώσει το άλλο πρωί και να γυρίσει στην επιχείρηση του! Ο Λονδρέζος μπορεί να πάει αυθημερόν στο Μιλάνο ενώ ο Θεσσαλονικιός θέλει δύο μέρες για να πάει στο νευρωνικό κέντρο της Ευρώπης, τις Βρυξέλλες! Χώρια που μια κατολίσθηση στα Τέμπη αποκόπτει την Βόρεια από την Νότια Ελλάδα. Άρα, πρώτα και πάνω από όλα χρειαζόμαστε τα έργα υποδομής: είναι το νευρικό σύστημα, είναι ο μεταβολισμός της χώρας, είναι αυτό που κάνει την χώρα να λειτουργεί σαν κάτι το ενιαίο, σαν ένας ζωντανός οργανισμός.
Αλλά υπάρχει και κάποιο άλλο βασικό χαρακτηριστικό που έχουν για κοινό γνώρισμα οι οικονομίες τίγρεις: όλες έχουν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Προχθές άκουσα κάποιον της Χρυσής Αυγής να απαντάει ως εξής όταν τον αποκάλεσαν νεοναζιστή: «Εμείς δεν είμαστε ναζιστές! Είμαστε με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο! Μόνο τότε η οικονομία της Ελλάδας πήγαινε καλά!» Για όσους είναι πολύ νέοι για να το ξέρουν, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο στρατιωτικός δικτάτορας της Ελλάδας πριν 45 χρόνια. Αυτή η δήλωση του νεαρού μου θύμισε αυτό που λένε οι Ιταλοί: «Μόνον επί Μουσολίνη τα τραίνα της Ιταλίας ήταν στην ώρα τους!» Τι λέω λοιπόν; Υπερασπίζομαι τον ολοκληρωτισμό; Όχι βέβαια! Μια δημοκρατία όμως θα πρέπει να μπορεί να χειρίζεται τις καταστάσεις ακόμα και όταν πρέπει να καταλύσει προσωρινά κάποιες ελευθερίες. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει το θάρρος να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και να επιστρατεύσει τους πολίτες της όταν η επιβίωση της χώρας το απαιτεί. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, μπορεί και να επιβάλει ένα είδος προσωρινού ολοκληρωτισμού και να τον αποσύρει αργότερα, χωρίς να τορπιλίσει τους θεσμούς της Δημοκρατίας. ΄Ενας δικτάτορας μπορεί να κάνει την οικονομία καλύτερη, μπορεί να κάνει τα τρένα να πηγαίνουν στην ώρα τους, αλλά στην διαδικασία θα σκοτώσει το μεγαλύτερο αγαθό της χώρας, την δημοκρατία. Ενώ η κατάσταση ανάγκης που μπορεί να κηρύξει μια δημοκρατική κυβέρνηση έχει καθαρή ημερομηνία λήξης. Τώρα γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν το έκαναν, παραμένει ακατανόητο! Προτίμησαν να δουν την χώρα να παραλύει από τα τρακτέρ των αγροτών, την παραγωγή της Κρήτης να καταστρέφεται από τους ναυτεργάτες, τον τουρισμό της Ελλάδας να αποτελειώνεται από τους εκάστοτε απεργούς, την στιγμή που η οικονομία της χώρας ψυχορραγούσε! Μα αν δεν ήταν και δεν είναι τώρα κατάσταση έκτακτης ανάγκης πότε θα είναι; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να έχουμε αυτήν την στιγμή ένα σημαντικό ποσοστό της Ελληνικής κοινωνίας να νοσταλγούν τον Παπαδόπουλο και την παρέα του! Συγχαρητήρια! Διατηρήσατε το δικαίωμα της απεργίας, αλλά χάσατε τον κόσμο που θέλει να το διατηρήσει! Έτσι φτάσαμε να έχουμε ισχυρή υποστήριξη για την Παπαρήγα από την μια μεριά, που θέλει να φέρει ένα Σταλινιστικό καθεστώς στην Ελλάδα (στο Σοβιετικό καθεστώς δεν επιτρεπόταν οι απεργίες!), και για την Χρυσή Αυγή από την άλλη, που θέλει να επανα-εφεύρει την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών, Καθολικών Διαμαρτυρομένων!
Μαρία Πέτρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου