Περί βατραχόσουπας

Είναι γνωστό ότι αν βάλεις έναν βάτραχο μέσα σε μια κατσαρόλα νερό και την βάλεις να βράσει, ο βάτραχος τελικά θα πεθάνει. Αν όμως ρίξεις έναν βάτραχο μέσα σε μια κατσαρόλα με νερό που βράζει, ο βάτραχος θα πηδήξει αμέσως έξω και θα σωθεί! Η Ελλάδα για τους Έλληνες μοιάζει λίγο με το νερό που έρχεται σιγά σιγά σε βρασμό: αν είσαι μέσα, ούτε που το καταλαβαίνεις ότι η κατάσταση σιγά σιγά γίνεται αφόρητη. Aν όμως είσαι ένας βάτραχος που βουτάει μέσα στο καζάνι μετά από 33 χρόνια απουσίας, τότε τα πράγματα τα βλέπεις αλλιώς. Τώρα βέβαια, εσείς, που γνωρίζετε ότι εγώ επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από 33 χρόνια στην Αγγλία, θα νομίζετε ότι θα πηδήξω έξω από το καζάνι για να γλυτώσω. Λάθος. Δεν έχω κανέναν τέτοιο σκοπό: ήρθα γιατί κάποτε, όλα τα βατράχια πάνε στα καζάνια τους, φυσικά ή νοερά, και θα μείνω να βράσω μαζί με όλους τους βατράχους αυτού του καζανιού που λέγεται Ελλάδα.
Σαν βάτραχος όμως που έχει το προνόμιο να αντιληφθεί κάποια πράγματα που χτυπούν κατ’ ευθείαν στο μάτι του βουτηχτή-βατράχου όταν πέφτει μέσα στο καζάνι, νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με τους βατράχους που ήταν πάντα μέσα στο καζάνι, και που δεν είχαν αυτό το προνόμιο, αυτές τις εντυπώσεις. Μόνο που συνήθως οι ντόπιοι βάτραχοι δεν θέλουν να ακούσουν! Αν μας επέτρεπαν εμάς, τα ξενόφερτα βατράχια, να πούμε τί βλέπουμε, ίσως να μπορούσαμε και εμείς, που αφήσαμε στην ξενιτιά πολλά πράγματα, μεγάλα κομμάτια της ζωής μας, γιατί αγαπάμε αυτό το καζάνι και θέλαμε να γυρίσουμε, ίσως, λέω, να μπορούσαμε να συμβάλλουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, λιγουλάκι, πάρα πολύ λιγουλάκι, στη εύρεση του τρίτου ενδεχόμενου της εξέλιξης του σεναρίου των βατράχων στην κατσαρόλα. Ίσως, αντί να γίνουν σούπα τα βατράχια, ή να πηδήξουν από το καζάνι όλα μαζί ομαδικά για να σωθούν, ίσως να υπάρχει κάτι άλλο που μπορούν να κάνουν: αν άρχιζαν να πηδάν μέσα στο καζάνι όλα τα βατράχια μαζί, ίσως να μπορούσαν να χύσουν το νερό που θα έσβηνε την φωτιά από κάτω και να γλύτωναν όλα μαζί την σουποποίηση!