Περί “Ευχαριστούμε που δεν καπνίζετε” και άλλων τραγικών συμβάντων της ζωής

Σήμερα πήγα στο τοπικό υποκατάστημα της Εθνικής τράπεζας για να πληρώσω μία επιταγή στον λογαριασμό μου. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν εξαιρετικές: “Ευχαριστούμε που δεν καπνίζετε” παντού στους τοίχους, καρέκλες για να καθίσεις και μηχάνημα να πάρεις αριθμό προτεραιότητας.

Καθώς καθόμουνα και περίμενα υπομονετικά την σειρά μου, ξαφνικά μου ήρθε μία μυρωδιά καπνού! Όλα τα λαμπάκια άναψαν στο κεφάλι μου! Με απόγνωση πρόσεξα ότι αυτός που κάπνιζε ήταν η ταμίας που θα με εξυπηρετούσε! Αναρωτήθηκα, να την καταγγείλω άραγε στον διευθυντή της; Μετά σκέφτηκα ότι αυτό είναι μάλλον πολύ δραστικό. Αντί γι' αυτό, αποφάσισα να περιμένω να με εξυπηρετήσει πρώτα και μετά να της πω φεύγοντας: “Ευχαριστώ που δεν καπνίζετε!” Καλύτερα να μην πω τίποτα τώρα, μια και κάθεται από “την σωστή μεριά του γραφείου” και πού ξέρεις τί θα κάνει αν θυμώσει μαζί μου! Όταν έφτασε λοιπόν η σειρά μου, και αφού της εξήγησα την υπόθεση μου μεταξύ ενός παφ και ενός πουφ, μου είπε ότι χρειάζομαι να πάρω την υπογραφή της προϊσταμένης της.

Όταν πήγα στην προϊστάμενη, κάθισα υπομονετικά και περίμενα την σειρά μου. Μιλούσε στο τηλέφωνο. Αναρωτήθηκα: ξέρει άραγε ότι μία υπάλληλος της καπνίζει παράνομα; Δεν πρόλαβα να απαντήσω όταν την είδα να σηκώνει ένα αναμμένο τσιγάρο πίσω από τον κομπιούτερ της και να παίρνει ένα βαθύ παφ και ένα ακόμα πιο βαθύ πουφ. Κοίταξα γύρω μου: τασάκια σε κάθε γραφείο! Να μην τα πολυλογώ, μεταξύ δύο τηλεφωνημάτων, ενός παφ και ενός πουφ, πήρα εντολή να απευθυνθώ στην διευθύντρια.

Πήγα και περίμενα όρθια και υπομονετικά μέχρι η κυρία διευθύντρια να με προσέξει και να πεi στο τηλέφωνο: “Μαμά θα σε πάρω σε ένα λεπτό γιατί έχω δουλειά!” (Ευτυχώς υπάρχει και το φιλότιμο!) Η κυρία διευθύντρια λοιπόν, αφού ξαπέστειλε την μαμά, και πήρε ένα παφ, με έγνευσε να την ακολουθήσω πίσω στην προϊσταμένη ενώ εξέπνεε το πουφ. Η προϊσταμένη μας άφησε να περιμένουμε για περίπου δύο λεπτά σε στάση freeze-frame, καθώς η διευθύντρια έσκυψε να της δείξει την επιταγή μου και εγώ περίμενα στην άκρη όσο πιο ταπεινά γινόταν. Το πρόβλημα ήταν η Κικίτσα που την κρατούσε στο τηλέφωνο για κάποιο προφανώς σοβαρό θέμα, μέχρι που η προϊσταμένη της είπε: “Κικίτσα, θα σε πάρω σε ένα λεπτό, έχω δουλειά τώρα.” Οι δύο κυρίες, αφού αντάλλαξαν μερικές φράσεις, μου εξήγησαν ότι δεν μπορούσαν να πάρουν την επιταγή μου γιατί ο λογαριασμός μου είχε ανοιχτεί στο υποκατάστημα της Νέας Κρήνης, και μόνον εκεί μπορούσε να πληρωθεί η επιταγή!

'Ετσι, μετά από μία ώρα που πέρασα αναπνέοντας την βρωμιά του καπνίζοντος υπαλληλικού προσωπικού, ούτε λίγο ούτε πολύ έμαθα ότι στην Εθνική τράπεζα οι κομπιούτερς χρησιμοποιούνται σαν ένδοξες αριθμομηχανές και τίποτα περισσότερο! Και αν είχα ανοίξει τον λογαριασμό μου στο υποκατάστημα της Άνω Βραχούλας, θα έπρεπε να πάρω αεροπλάνα, τρένα, βαπόρια, ελικόπτερα ή και αερόστατα για να εξυπηρετηθώ; Φανταστείτε: μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον κομπιούτερ σας για να μιλήσετε με τον Ρονγκ-Τσούν στην Κεντρική Κίνα, ή να αγοράσετε ένα εισιτήριο από το Λονδίνο στο Τιμπακτού, αλλά δεν μπορείτε να καταθέσετε μία επιταγή στον λογαριασμό σας, αν δεν πάτε αυτοπροσώπως στο υποκατάστημα που είχατε την ατυχία να ανοίξετε τον λογαριασμό σας!

Επιγραφές που μας ευχαριστούν που δεν καπνίζουμε, αλλά μας φλομώνουν στην βρωμιά τους, κομπιούτερς που χρησιμοποιούνται σαν σούπερ-ντούπερ αριθμομηχανές, και μαμάδες και Κικίτσες που ενώ ξέρουν ότι το νούμερο που παίρνουν είναι το νούμερο της δουλειάς και ενώ ξέρουν ότι είναι ώρα εργάσιμη, σηκώνουν το τηλέφωνο και πιάνουν την κουβεντούλα! Αλλά ίσως, δεν φταίνε αυτές. Ίσως οι κυρίες μεταξύ ενός παφ και ενός πουφ θα έπρεπε να τις είχαν πει: “Μαμά, είσαι ξαπλωμένη στο πάτωμα ανήμπορη να σηκωθείς; Είσαι στο νοσοκομείο, στο νεκροτομείο ή το ανατομείο; Αν όχι, μην παίρνεις αυτό το νούμερο! Είναι της δουλειάς μου και εγώ σέβομαι τους συνανθρώπους μου!” Αλλά βέβαια, η Εθνική μας τράπεζα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του έθνους μας, και τέτοια πράγματα είναι “ξενόφερτες ιδέες”. Η ιστορία με την επιταγή, σε περίπτωση που αγωνιάτε, τελείωσε πηγαίνοντας στην Τράπεζα Πειραιώς, 100 μέτρα πιο κάτω, όπου την πλήρωσα στον λογαριασμό μου μέσα σε 5 λεπτά!

Μαρία Πέτρου