Περί μυθολογίας

Λένε ότι όλοι οι μύθοι έχουν την βάση τους σε μια αληθινή ιστορία. Έτσι, ο Σλήμαν ανακάλυψε την μυθική Τροία και τις μυθικές Μυκήνες, ενώ όλοι οι άλλοι νόμιζαν ότι η Ιλιάδα ήταν απλώς ένα παραμύθι. Σκεφτήκατε ποτέ ποιά είναι η μυθολογία της εποχής μας; Ίσως σε 2000-3000 χρόνια από τώρα, η μυθολογία του 21ου αιώνα να περιέχει και την παρακάτω ιστορία.

Κάποτε ήταν μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Ήταν μια ευλογημένη γη. Οι άνθρωποι είχαν κληρονομήσει έναν μεγάλο πολιτισμό με ένδοξη ιστορία και έναν όμορφο τόπο να ζούνε. Οι άνθρωποι όμως, με το πες πες, σιγά σιγά το πήραν επάνω τους και την ευλογία των θεών την θεώρησαν δικό τους κατόρθωμα. Οι άνθρωποι έγιναν περήφανοι και πίστεψαν ότι δεν είχαν τίποτα να μάθουν από τους άλλους ανθρώπους, που τους έβλεπαν λίγο παρακατιανούς. Η ξιπασιά τους έφτασε σε τέτοιο σημείο, που ακόμα και οι άνθρωποι που υπηρετούσαν τους θεούς έπαψαν να σέβονται όχι μόνον τους νόμους των ανθρώπων, αλλά και τους νόμους των θεών. Και όταν κάποιος είναι περήφανος για κάτι, δυσκολεύεται και να το κρύψει. Έτσι άρχισαν να καυχόνται γι’ αυτά που ήταν περήφανοι: «Εγώ κορίτσι μου δουλεύω 2 ώρες την εβδομάδα καθαρίστρια στο Υπουργείο Οικονομικών και παίρνω πιο πολλά από σένα που σπούδασες!» «Εμείς όταν βγαίνουμε στην σύνταξη παίρνουμε πιο πολλά από όσα όταν δουλεύουμε!» «Α, εγώ είπα στις φίλες μου να με τηλεφωνούν στο γραφείο και όχι στο σπίτι, γιατί στο γραφείο όλη μέρα κάθομαι!»

«Α εσείς εδώ δουλεύετε! Στην Ελλάδα απολαμβάνουμε!» «Σιγά να μην είμαστε σαν εσάς τα κορόϊδα να πρέπει να δουλέψουμε 40 χρόνια για να βγούμε στην σύνταξη!»

«Αυτά που μας λες είναι ξενόφερτες ιδέες. Αυτοί ήταν ακόμα μαϊμούδες στα δέντρα όταν εμείς είχαμε πολιτισμό!»

Οι θεοί τα άκουγαν όλα αυτά και θύμωναν. Περίμεναν όμως μπας και βάλουν μυαλό οι κοκορόμυαλοι από μόνοι τους. Μια μέρα, ο βασιλιάς των θεών θύμωσε πολύ. Τους πέταξε τότε έναν κεραυνό. Οι άνθρωποι όμως εξακολούθησαν να μην καταλαβαίνουν: «Δεν φταίμε εμείς» είπαν! «Οι άλλοι μας ζηλεύουν και θέλουν να μας κάνουν κακό!» Τότε οι θεοί θύμωσαν ακόμα περισσότερο και έριξαν κι άλλους κεραυνούς. Οι άνθρωποι ξαφνικά κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά και κάτι πρέπει να γίνει. Άρχισαν λοιπόν να κάνουν θυσίες στους θεούς: «Σήμερα δεν θα δουλέψω. Θα αφιερώσω το μεροκάματο μου στους θεούς!» Άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους όλοι μαζί και να επικαλούνται τους θεούς, θυσιάζοντας τους τα μεροκάματα τους ομαδικά. Οι θεοί όμως δεν έπαιρναν από τέτοια. Οι κεραυνοί εξακολούθησαν να πέφτουν. Η γη καιγόταν. Ο τόπος ερήμωνε. Τα σκουπίδια στοιβάζονταν. Τα χωράφια έμεναν χέρσα. Τα καταστήματα κλειστά.

Τότε οι άνθρωποι αποφάσισαν ότι για να εξευμενίσουν τους θεούς χρειάζονταν ανθρωποθυσίες. Διάλεξαν λοιπόν τρείς από τους καλύτερους τους, τρείς νέους και υγιείς ανθρώπους και τους προσέφεραν θυσία στους θεούς πάνω στον βωμό της πυράς.

Μετά από αυτό, οι θεοί ικανοποιήθηκαν. Έφεραν ηρεμία στον τόπο, και πάνω από όλα έδωσαν φώτιση στους ανθρώπους. Ο πωλητής δεν ξαναρώτησε «Με απόδειξη ή χωρίς απόδειξη;» Ο κομμωτής δεν ξαναείπε: «Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δώσω απόδειξη γιατι μου τέλειωσε το χαρτί». Ο γιατρός δεν είπε στην καρκινοπαθή ογδονταπεντάχρονη που μόλις είχε εγχειρίσει στο ΙΚΑ, πετώντας την στα μούτρα τα 200 ευρώ που του έδωσε για την επίσκεψη: «Αυτά να τα πάρεις να πιείς καφέ με τις φιλενάδες σου! Εγώ σου έκανα εγχείρηση που εκτός ΙΚΑ θα σου είχε κοστίσει 3000 ευρώ. Θα μου δώσεις τουλάχιστο 1500!» Και η κυρά Κατίνα, η καρκινοπαθής, δεν πήγε την άλλη μέρα στο γραφείο του να του ακουμπήσει το αντίτιμο των τριών τελευταίων συντάξεων του ΙΚΑ, για να τον ευχαριστήσει. Γιατί στην διαφθορά χρειάζονται δύο: και η κυρά Κατίνα και ο γιατρός ήταν το ίδιο διεφθαρμένοι, αν και όχι το ίδιο ανήθικοι, και γι αυτό άλλωστε οι θεοί είχαν θυμώσει με όλους.

Μετά τις ανθρωποθυσίες λοιπόν, οι άνθρωποι έβαλαν μυαλό και άρχισαν να σέβονται τους νόμους των θεών και των ανθρώπων. Είδαν ότι το ότι ήταν κληρονόμοι ενός ένδοξου παρελθόντος δεν ήταν κατόρθωμα τους, για το οποίο μπορούσαν να αισθάνονται υπερηφάνια, αλλά μάλλον κάτι για το οποίο έπρεπε να αισθάνονται ευθύνη. Άρχισαν να σέβονται τους άλλους λαούς, που, με λιγότερο αξιόλογη πολιτιστική κληρονομιά από αυτούς, είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν πιο εύνομες κοινωνίες, με πολίτες με αυτοσεβασμό και αλληλοσεβασμό. Και οι άλλοι λαοί άρχισαν με την σειρά τους να τους πιστεύουν και να τους σέβονται επίσης.

Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Αλλά βέβαια, αυτά λέει η μυθολογία, και η πραγματική ιστορία είναι πάντα λίγο πιο περίπλοκη από τον μύθο. Όλοι ξέρουμε ότι ούτε ο πόλεμος της Τροίας έγινε για την Ωραία Ελένη, ούτε ο πόλεμος του Ιρακ έγινε γιατί ο Σαντάμ Χουσεϊν ήταν κακός!



Μαρία Πέτρου